Λοιπόν, για να δούμε. Για να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής,δεν έρχομαι εύκολα σε δύσκολη θέση. Είμαι πολύ ανοιχτός άνθρωπος και σπάνια με απασχολεί η γνώμη των άλλων. Καθίστε,όμως, να σας πω τι έπαθα το προηγούμενο σαββατοκύριακο... Είναι η επίσημη περίοδος κυνηγιού περιστεριών στο Τέξας κι ο άντρας μου με τον πεθερό μου πήγαν για κυνήγι. Με αφορμή αυτό κάναμε ένα μπάρμπεκιου με τα θηράματα που έφεραν. Είχαμε καλέσει φίλους, γνωστούς, συγγενείς. Ήταν και κάποιοι από αυτούς που δε βλέπω συχνά, μάλιστα. Δεν τους ήξερα όλους τόσο καλά, μιας και δεν είχα συναναστροφές μαζί τους. Δεν είναι, όμως, αυτό που με ενόχλησε.Περάσαμε μία ωραία ημέρα με πολύ μαγείρεμα, φαγητό και αστεία, μέχρι που το σώμα μου παραδόθηκε στην κόπωση...κοίτα να δεις, όμως! Εκεί που συζητούσαμε όλοι μαζί, ήθελα να πω κάτι και, όπως πάντα δηλαδή, δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να πω! Ούτε καν τι είχε ειπωθεί πριν δε θυμόμουν...Καθώς εξηγούσα στους άλλους ότι είχα κάτι που ήθελα να τους πω, οι λέξεις έμοιαζαν να βγαίνουν από τ
