Λοιπόν, για να δούμε. Για να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής,δεν έρχομαι εύκολα σε δύσκολη θέση. Είμαι πολύ ανοιχτός άνθρωπος και σπάνια με απασχολεί η γνώμη των άλλων. Καθίστε,όμως, να σας πω τι έπαθα το προηγούμενο σαββατοκύριακο...
Είναι η επίσημη περίοδος κυνηγιού περιστεριών στο Τέξας κι ο άντρας μου με τον πεθερό μου πήγαν για κυνήγι. Με αφορμή αυτό κάναμε ένα μπάρμπεκιου με τα θηράματα που έφεραν.
Είχαμε καλέσει φίλους, γνωστούς, συγγενείς. Ήταν και κάποιοι από αυτούς που δε βλέπω συχνά, μάλιστα. Δεν τους ήξερα όλους τόσο καλά, μιας και δεν είχα συναναστροφές μαζί τους. Δεν είναι, όμως, αυτό που με ενόχλησε.Περάσαμε μία ωραία ημέρα με πολύ μαγείρεμα, φαγητό και αστεία, μέχρι που το σώμα μου παραδόθηκε στην κόπωση...κοίτα να δεις, όμως!
Εκεί που συζητούσαμε όλοι μαζί, ήθελα να πω κάτι και, όπως πάντα δηλαδή, δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα να πω! Ούτε καν τι είχε ειπωθεί πριν  δε θυμόμουν...Καθώς εξηγούσα στους άλλους ότι είχα κάτι που ήθελα να τους πω, οι λέξεις έμοιαζαν να βγαίνουν από το στόμα μου μπερδεμένες, χωρίς να βγάζουν νόημα. Θυμάμαι, ήθελα να πω κάτι για το Κολοράντο, αλλά κατέληξα να μιλάω για την Καλιφόρνια για έναν περίεργο λόγο. Φυσικά οι άνθρωποι με κοιτούσαν απορημένοι, προφανώς τους είχα μπερδέψει τελείως. Ευτυχώς, ήταν ο άντρας μου μαζί και προσπάθησε εκείνος να το μαζέψει.
Και αυτό δεν ήταν το μόνο που έπαθα εκείνο το βράδυ. Όπως σας είπα δύσκολα έρχομαι σε αμηχανία, αλλά εκείνη τη βραδιά ήμουν πολύ κοντά, μιας και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να καταλάβουν για ποιο λόγο δυσκολεύομαι να εκφραστώ  κι εγώ δεν ήμουν καν σε θέση να βάλω τα λόγια μου σε μία σειρά για να τους εξηγήσω. Τελικά, κατέληξα στο κρεβάτι μου γιατί δεν άντεχα άλλο αυτό το μπέρδεμα.
Όλο αυτό με έβαλε σε σκέψεις για το πώς να χειρίζομαι ανάλογα περιστατικά στο μέλλον. Μήπως θα ήταν καλό να εξηγώ ότι έχω ΠΣ από την αρχή, γιατί σκέφτομαι ότι εγώ δεν το ανέφερα, αλλά μέχρι να το φέρει η συζήτηση ήδη μπέρδευα τα λόγια μου. Αλλά πάλι, ακόμα κι όταν στο παρελθόν εξηγούσα την κατάσταση, απλώς κουνούσαν καταφατικά τα κεφάλια, χωρίς όμως να αντιλαμβάνονται το πρόβλημά μου. Τουλάχιστον όχι όπως το βιώνω εγώ.
Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα σε συζητήσεις όταν νιώθουν κουρασμένοι, αυτό όμως είναι κάτι διαφορετικό. Είναι δύσκολο να το εξηγήσει κανείς. Μου συμβαίνει καμιά φορά και χωρίς να είμαι κουρασμένη, αλλά μαζί με την κόπωση γίνεται πολύ χειρότερο. Μένω ώρα με ανοιχτό το στόμα μην ξέροντας τι να πω!
Ξέρετε πόσες φορές έβαλα το γάλα στο ντουλάπι αντί για το ψυγείο; Πολύ περισσότερες από όσες φαντάζεστε. Μοιάζει σαν να απεργεί το μυαλό μου και να έχει αποχωρήσει από το χώρο.
Συνήθως καταφέρνω να τα βγάλω πέρα αν έχω να διαχειριστώ τη σωματική ή την πνευματική εξάντληση, αλλά όταν συμβαίνουν και τα δύο μαζί...πραγματικά, είναι χάος!
Ακόμα κι όταν έχω ξεκουραστεί αρκετά και τυχαίνει να μιλάω στο τηλέφωνο, χρειάζομαι χρόνο πολλές φορές να απαντήσω γιατί έχω τη λέξη στο στόμα, αλλά δεν μπορώ να την προφέρω.  Τουλάχιστον όταν μιλάω με κάποιον από τους φίλους μου που είναι και συνασθενής μου νιώθω καλά, άλλωστε κι εκείνοι το παθαίνουν συχνά. Αυτό είναι παρηγορητικό σε ένα βαθμό.

Μία από τις φράσεις που χρησιμοποιώ συνήθως είναι "Ξέρεις τι θέλω να πω"..και αυτή είναι τελευταία μου ανακάλυψη ;) Ξέρω πια ότι δεν είμαι μόνο εγώ, ήθελα απλά να το μοιραστώ μαζί σας γιατί θα με καταλάβετε!

xoxo

Ashley Ringstaff

(από το site MultipleSclerosis.net)