MηSκας!

7 Σεπτεμβρίου 2018, ήταν.  Ήταν εκείνη η Παρασκευή που πέρασα επιτροπή ΚΕΠΑ για 4η φορά, μιας και μετά την πρώτη ακολούθησε μία Βθμια λόγω ένστασης. Ήμουν και πάλι τελευταία στη σειρά να εξεταστώ. Μόνη μου πήγα. Σκέφτηκα ότι αυτή είναι η αλήθεια μου, μιας και μόνη μου είμαι, μόνη μου ζω, δεν έχω ούτε γονείς, ούτε συγγενείς, ούτε σύντροφο. Γιατί να κοροιδέψω; Γιατί να προσποιηθώ κάτι που δεν είμαι; Γιατί να πάω σε νοικιασμένο αμαξίδιο που δε χρησιμοποιώ;; Γιατί, αλήθεια, να χρειάζονται τόσα εφέ για να διεκδικήσω αυτό που δικαιούμαι; Παραπάρεση, ναι, παραπάρεση. Έχω παραπάρεση. Παραπάρεση δε σημαίνει "δεν περπατάω", "είμαι καθηλωμένη σε αμαξίδιο". Ας πάψουμε να παίζουμε το παιχνίδι τους!  Δεν εργάζομαι. Δε ζητώ χρήματα που δε δικαιούμαι. Έχω Πολλαπλή Σκλήρυνση 20 χρόνια. Είναι Υποτροπιάζουσα και γι αυτό δε ζητώ το "δια βίου". Ζητώ το αυτονόητο, αυτό που ο Νόμος μού υποδεικνύει ότι δικαιούμαι να ζητήσω. Και φυσικά, απόφαση ακόμη δεν έχει εκδοθεί και η...