7 Σεπτεμβρίου 2018, ήταν.
Ήταν εκείνη η Παρασκευή που πέρασα επιτροπή ΚΕΠΑ για 4η φορά, μιας και μετά την πρώτη ακολούθησε μία Βθμια λόγω ένστασης.
Ήμουν και πάλι τελευταία στη σειρά να εξεταστώ.
Μόνη μου πήγα. Σκέφτηκα ότι αυτή είναι η αλήθεια μου, μιας και μόνη μου είμαι, μόνη μου ζω, δεν έχω ούτε γονείς, ούτε συγγενείς, ούτε σύντροφο. Γιατί να κοροιδέψω; Γιατί να προσποιηθώ κάτι που δεν είμαι; Γιατί να πάω σε νοικιασμένο αμαξίδιο που δε χρησιμοποιώ;; Γιατί, αλήθεια, να χρειάζονται τόσα εφέ για να διεκδικήσω αυτό που δικαιούμαι;
Παραπάρεση, ναι, παραπάρεση. Έχω παραπάρεση. Παραπάρεση δε σημαίνει "δεν περπατάω", "είμαι καθηλωμένη σε αμαξίδιο". Ας πάψουμε να παίζουμε το παιχνίδι τους!
Δεν εργάζομαι. Δε ζητώ χρήματα που δε δικαιούμαι.
Έχω Πολλαπλή Σκλήρυνση 20 χρόνια. Είναι Υποτροπιάζουσα και γι αυτό δε ζητώ το "δια βίου". Ζητώ το αυτονόητο, αυτό που ο Νόμος μού υποδεικνύει ότι δικαιούμαι να ζητήσω.
Και φυσικά, απόφαση ακόμη δεν έχει εκδοθεί και η παράταση του επιδόματος κινδυνεύει, πλέον, να μεταφερθεί από τη νέα χρονιά, μιας και 30/09 λήγει η προηγούμενη απόφαση.
Και φυσικά, έπεσα σε μία απαράδεκτη δήθεν νευρολόγο. Λέω "δήθεν" γιατί δεν έχω ξαναδεί νευρολογική εξέταση πέλματος με την κάλτσα (!), γιατί βαριόταν να τη βγάλει!!!!
Γιατί "ηλίθια" δε με έχουν πει ποτέ, πόσο μάλλον νευρολόγος!
Γιατί τέτοια οργή σε άνθρωπο έχω δει μόνο σε αγάνες κατς,
Γιατί 2 λεπτά εξέταση με κάλτσα και 2 προσβολές μετά, τύπου "Και δηλαδή εσύ ποτέ δε δούλεψες;;"
"Φυσικά και εργαζόμουν και, μάλιστα, όσο εργαζόμουν ποτέ δεν αιτήθηκα επιδόματος"
"Και γιατί δεν εργάζεσαι;"
"Μα έχω απόφαση σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται να εργαστώ"
"Χαχαχα είσαι και ηλίθια, δεν καταλαβαίνεις και τι διαβάζεις! Εσύ θα μου πεις εμένα; 20 χρόνια είμαι στις επιτροπές"
Αυτό ήταν.
Σε αναμονή απόφασης, λοιπόν. Απόφασης που καθορίζει την καθημερινότητά μου. Όχι τίποτα σοβαρό, μη φανταστείτε....αλλά είμαι παράξενη και περίεργη που είμαι στρεσασρισμένη, ιδιόρρυθμη που μετράω κουκιά για να δω πώς θα τα βγάλω πέρα αν η απόφαση είναι αρνητική.
Γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται να καταλάβει, όσο φίλος κι αν σου πουλάει ότι είναι.
Γιατί, ίσως, δεν έχουν ζήσει τρώγοντας μόνο κουάκερ, γιατί δεν είχαν χρήματα να φάνε κάτι άλλο.
Γιατί δεν κλαίγομαι. Γιατί έμαθα να καβαλάω τα κύματα και να στέκομαι όσο πιο όρθια μπορώ. Γιατί, ίσως, είμαι στο χείλος ενός νέου αγώνα , μιας ακόμα ένστασης. Και σας υπόσχομαι ότι αν η απόφαση είναι αρνητική σκοπεύω να το δημοσιοποιήσω.
Σκοπεύω να δημοσιοποιήσω τη χούντα του δήθεν αμαξιδίου, του αμαξιδίου που κατηγορούν, μεν, αλλά αν πας χωρίς αυτό είσαι υγιής!
Μαζί με όλα αυτά, αυτοκτονικές ιδέες πετούν ολόγυρά μου, τα λευκά μου είναι πιο χαμηλά από ποτέ...και περιμένω.
Περιμένω να αποφασίσει για τη ζωή μου η κυρία που βαριόταν να βγάλει την κάλτσα....
Ήταν εκείνη η Παρασκευή που πέρασα επιτροπή ΚΕΠΑ για 4η φορά, μιας και μετά την πρώτη ακολούθησε μία Βθμια λόγω ένστασης.
Ήμουν και πάλι τελευταία στη σειρά να εξεταστώ.
Μόνη μου πήγα. Σκέφτηκα ότι αυτή είναι η αλήθεια μου, μιας και μόνη μου είμαι, μόνη μου ζω, δεν έχω ούτε γονείς, ούτε συγγενείς, ούτε σύντροφο. Γιατί να κοροιδέψω; Γιατί να προσποιηθώ κάτι που δεν είμαι; Γιατί να πάω σε νοικιασμένο αμαξίδιο που δε χρησιμοποιώ;; Γιατί, αλήθεια, να χρειάζονται τόσα εφέ για να διεκδικήσω αυτό που δικαιούμαι;
Παραπάρεση, ναι, παραπάρεση. Έχω παραπάρεση. Παραπάρεση δε σημαίνει "δεν περπατάω", "είμαι καθηλωμένη σε αμαξίδιο". Ας πάψουμε να παίζουμε το παιχνίδι τους!
Δεν εργάζομαι. Δε ζητώ χρήματα που δε δικαιούμαι.
Έχω Πολλαπλή Σκλήρυνση 20 χρόνια. Είναι Υποτροπιάζουσα και γι αυτό δε ζητώ το "δια βίου". Ζητώ το αυτονόητο, αυτό που ο Νόμος μού υποδεικνύει ότι δικαιούμαι να ζητήσω.
Και φυσικά, απόφαση ακόμη δεν έχει εκδοθεί και η παράταση του επιδόματος κινδυνεύει, πλέον, να μεταφερθεί από τη νέα χρονιά, μιας και 30/09 λήγει η προηγούμενη απόφαση.
Και φυσικά, έπεσα σε μία απαράδεκτη δήθεν νευρολόγο. Λέω "δήθεν" γιατί δεν έχω ξαναδεί νευρολογική εξέταση πέλματος με την κάλτσα (!), γιατί βαριόταν να τη βγάλει!!!!
Γιατί "ηλίθια" δε με έχουν πει ποτέ, πόσο μάλλον νευρολόγος!
Γιατί τέτοια οργή σε άνθρωπο έχω δει μόνο σε αγάνες κατς,
Γιατί 2 λεπτά εξέταση με κάλτσα και 2 προσβολές μετά, τύπου "Και δηλαδή εσύ ποτέ δε δούλεψες;;"
"Φυσικά και εργαζόμουν και, μάλιστα, όσο εργαζόμουν ποτέ δεν αιτήθηκα επιδόματος"
"Και γιατί δεν εργάζεσαι;"
"Μα έχω απόφαση σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπεται να εργαστώ"
"Χαχαχα είσαι και ηλίθια, δεν καταλαβαίνεις και τι διαβάζεις! Εσύ θα μου πεις εμένα; 20 χρόνια είμαι στις επιτροπές"
Αυτό ήταν.
Σε αναμονή απόφασης, λοιπόν. Απόφασης που καθορίζει την καθημερινότητά μου. Όχι τίποτα σοβαρό, μη φανταστείτε....αλλά είμαι παράξενη και περίεργη που είμαι στρεσασρισμένη, ιδιόρρυθμη που μετράω κουκιά για να δω πώς θα τα βγάλω πέρα αν η απόφαση είναι αρνητική.
Γιατί κανένας δεν ενδιαφέρεται να καταλάβει, όσο φίλος κι αν σου πουλάει ότι είναι.
Γιατί, ίσως, δεν έχουν ζήσει τρώγοντας μόνο κουάκερ, γιατί δεν είχαν χρήματα να φάνε κάτι άλλο.
Γιατί δεν κλαίγομαι. Γιατί έμαθα να καβαλάω τα κύματα και να στέκομαι όσο πιο όρθια μπορώ. Γιατί, ίσως, είμαι στο χείλος ενός νέου αγώνα , μιας ακόμα ένστασης. Και σας υπόσχομαι ότι αν η απόφαση είναι αρνητική σκοπεύω να το δημοσιοποιήσω.
Σκοπεύω να δημοσιοποιήσω τη χούντα του δήθεν αμαξιδίου, του αμαξιδίου που κατηγορούν, μεν, αλλά αν πας χωρίς αυτό είσαι υγιής!
Μαζί με όλα αυτά, αυτοκτονικές ιδέες πετούν ολόγυρά μου, τα λευκά μου είναι πιο χαμηλά από ποτέ...και περιμένω.
Περιμένω να αποφασίσει για τη ζωή μου η κυρία που βαριόταν να βγάλει την κάλτσα....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου