Η απώλεια ενός αγαπημένου
προσώπου
15
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018
Πριν από ένα χρόνο περίπου, στο άρθρο μου «Πένθος, αυτοσυντήρηση και ΠΣ» ασχολήθηκα με την απώλεια των γονιών μου και πώς ένιωσα. Ήμουν πραγματικά συντετριμμένη και πιστεύω ότι αυτή η απώλεια και τα συναισθήματα που τη συνόδευσαν βοήθησαν τόσο στην εμφάνιση της ΠΣ, όσο και στη ραγδαία εξέλιξή της.
Για ακόμα μία φορά η θλίψη μού χτύπησε την πόρτα. Στις 19 Δεκεμβρίου έχασα και τον άντρα μου στα 41 του, μετά από άνιση μάχη 7 μηνών με τον καρκίνο. Αυτή τη στιγμή που γράφω δεν μπορώ να νιώσω τίποτα, αισθάνομαι συναισθηματικά
μουδιασμένη. Μου έχουν πει ότι αυτό είναι ένα στάδιο της διαδικασίας του
πένθους. Είναι κάτι που δεν θυμάμαι να το είχα νιώσει όταν έχασα τους γονείς μου.
Να πω την αλήθεια, νιώθω κάπως περίεργα έτσι. Δεν είναι λογικό να μην μπορώ να
αισθανθώ κάτι, όταν ξέρω πως θα έπρεπε να νιώθω κάτι.
Τον άντρα μου τον αγαπούσα πάρα πολύ. Ήταν ο βράχος μου. Ήταν πάντα στο πλευρό
μου, με στήριζε. Ήταν τόσο τρυφερός, δοτικός και προστατευτικός! Πώς γίνεται, λοιπόν,
να μην είμαι συντετριμμένη; Πώς γίνεται να μην κλαίω ασταμάτητα, να μην τρέμω,
να μην έχω κουλουριαστεί σε μια γωνιά ουρλιάζοντας; Τους τελευταίους 7 μήνες ένιωσα
τόσα πολλά συναισθήματα, από το απόλυτο σοκ, το φόβο, την απελπισία μέχρι το
θυμό, την οργή, τη συμπαράσταση. Έκλαψα ποτάμι δάκρυα τόσους μήνες, μα μόλις αντίκρυσα
τον άντρα μου να ξεψυχά όλα αυτά στέρεψαν.
Πέθανε πριν από 3 εβδομάδες. Από εκείνη τη στιγμή κυκλοφορώ ανάμεσα στο
πλήθος σα χαζή, σαν να μην αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου. Αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα. Ο φόβος μου είναι ότι όταν έρθει η στιγμή που θα νιώσω και πάλι θα με κατακλύσει
όλος ο πόνος μου, ο πόνος εκείνος που μάζευα μέσα μου. Ξέρω ότι ο άντρας μου δεν
θα το ήθελε αυτό για μένα. Δεν θα ήθελε σε καμία περίπτωση να ρισκάρω εγώ η
ίδια την υγεία μου, να θέσω σε κίνδυνο την ΠΣ. Εκείνος θα ήθελε να φροντίζω και
να προσέχω τον εαυτό μου. Κι εγώ θέλω το ίδιο. Δεν είναι καλό να βυθιστώ στην κατάθλιψη. Τι θα μπορούσα να κάνω όμως για να το αποτρέψω;
Ένα άρθρο της Αμερικανικής Εταιρείας Καρκινοπαθών
εστίασε στα συμπτώματα της κατάθλιψης και στο πόσο περίπλοκη κατάσταση είναι το
πένθος. Σύμφωνα με το άρθρο αυτό είναι καλό να έχει κανείς τη βοήθεια άλλων, φίλων,
συγγενών όταν βιώνει τόσο έντονα συναισθήματα. Στο τέλος θα καταφέρει αυτό το άτομο
να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα, να αποδεχτεί την απώλεια και να
προχωρήσει τη ζωή του.
Το άρθρο προτείνει ως καλύτερη πρακτική να αποδεχόμαστε τα συναισθήματά μας
όπως αυτά τα νιώθουμε, δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να πενθήσει κανείς. Θα
χρειαστεί χρόνος. Ας αφεθούμε να βιώσουμε τον πόνο και τη θλίψη όταν έρθουν.
Κανένας δεν έχει δικαίωμα να καθορίσει τον τρόπο που θα νιώσουμε ή θα
πενθήσουμε. Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν θα έπρεπε να έχουμε συγκεκριμένες
προσδοκίες από τον εαυτό μας. Ας επιτρέψουμε στον εαυτό μας να κλάψει, το κλάμα
βοηθάει στην αποδοχή. Να ακούμε τα συναισθήματά μας και να ζητάμε βοήθεια για
να τα διαχειριστούμε. Μιλώντας για αυτά μπορεί να συναντήσουμε ανθρώπους που βιώνουν
οι ίδιοι κάποια απώλεια, να ανταλλάξουμε συναισθήματα και σκέψεις κι έτσι να
βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ως συμβουλή ήταν να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να
τρώμε καλά και να παραμένουμε δραστήριοι. Άλλωστε αυτό θα ήθελαν και οι αγαπημένοι μας άνθρωποι για εμάς!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον άντρα μου. Θα τον αγαπώ και θα τον σκέφτομαι πάντα.
Και, όχι, δεν θα τον απογοητεύσω. Φροντίζοντας τον εαυτό μου είναι σαν να τιμώ
τη μνήμη του.
Παράξενο δεν είναι; Με πλημμύρισαν τα δάκρυα όσο γράφω αυτές τις λέξεις. Ίσως,
τελικά, να άρχισα να αποδέχομαι την απώλεια!
***
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου