Με αφορμή μία ομιλία της κας Βαρβάρας Χριστάκη που παρακολούθησα χθες, θεώρησα καλό να σας παραθέσω τις παρακάτω πληροφορίες.

Η ομιλία είχε θέμα κάτι γνωστό σε όλους μας, τη Διαχείριση του Χρόνου μας, του Στρες και του Άγχους. 

Το εναρκτήριο σύνθημα ήταν "Ξαναφτιάξε τη βαλίτσα σου", μιας και η ζωή μας μοιάζει με μία βαλίτσα που συνήθως την παραγεμίζουμε με πράγματα, αρκετά από τα οποία δε χρησιμοποιούμε καν.

Σκεφτείτε ότι ο χρόνος πετάει, εσείς, όμως, είστε οι πιλότοι, εσείς τον οδηγείτε στην πραγματικότητα. 

Όταν σκεφτόμαστε ότι σπαταλάμε χρόνο, ουσιαστικά τον εαυτό μας σπαταλάμε. Μην το ξεχνάτε αυτό! Και όταν σκέφτεστε ότι θέλετε να αλλάξετε κάτι στο χρόνο σας, να θυμάστε ότι μπορείτε να το κάνετε, εσείς το καθορίζετε.

Σας ακούγονται αρκετά θεωρητικά όλα αυτά; Σκεφτείτε πόσους στόχους βάζουμε καθημερινά, πόσους από αυτούς τελικά πετυχαίνουμε και το συναίσθημα απογοήτευσης που μας κατακλύζει για εκείνους που δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε.

Ξέρετε ότι ο άνθρωπος μόνο έως 2 στόχους μπορεί να θέτει; Στόχους που να είναι πραγματοποιήσιμοι, εφικτοί και τελικά θα τους καταφέρνουμε. Δεν μπορούμε να κάνουμε τα πάντα και χρειάζεται να το αποδεχτούμε. Η ουτοπική προσδοκία να τα καταφέρουμε όλα, ίσως μας μεγάλωσαν έτσι, ίσως είμαστε μόνοι και χρειάζεται να τα καταφέρνουμε όλα, μας αποκαρδιώνει τελικά. Ενέχει το στοιχείο της ματαιότητας. Μας κάνει και νιώθουμε ανίκανοι, ενώ σε καμία περίπτωση δεν είμαστε. 

Ποιος θα έπρεπε να είναι ο στόχος μας; Ή μάλλον τι χαρακτηριστικά θα έπρεπε να έχει αυτός;

• να είναι συγκεκριμένος
• να είναι μετρήσιμος
• να είναι εφικτός και να έχει πραγματική υπόσταση
• να είναι ένας στόχος που τα αποτελέσματά του θα μπορούν να μας ανταποδώσει την προσπάθειά που καταβάλλουμε 

Φορτώνοντας το μυαλό μας με άχρηστα πράγματα, έχουμε καταντήσει τις ζωές μας μια ανακατεμένη ντουλάπα στην οποία δεν μπορούμε να βάλουμε τάξη. Γι αυτό είναι σημαντικό να κάνουμε τακτικά ξεκαθάρισμα στην ντουλάπα μας, να αφαιρούμε όσα δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε εκείνη τη στιγμή, να αφήνουμε χώρο και για νέα πράγματα.

***

Έχουμε ξανααναφερθεί στο πώς χρειάζεται να μοιραζόμαστε τις υποχρεώσεις με το σύντροφο, τα παιδιά μας, τους φίλους μας.

Θα ξαναναφερθώ , όμως, γιατί είναι πολύ σημαντικό ώστε να αποφεύγουμε να συσσωρεύονται υποχρεώσεις πάνω μας.

Η λογική που λειτουργούμε θεωρώντας ότι κατανέμουμε τις ευθύνες πάει κάπως έτσι:

• Βρες τις πληροφορίες
• Πες μου την ιδέα σου
• Πες μου και άλλες γνώμες για το πρόβλημα
• Αποφάσισε

αλλά

ΜΗΝ κάνεις κάτι αν δε σου πω ΕΓΩ

Πώς είναι δυνατόν να μοιραζόμαστε, αφού όλα θέλουμε να τα ελέγχουμε; Πώς είναι δυνατόν να μην εξαντλούμαστε, αφού δεν περνάμε ποτέ τελικά από το Εγώ στο Εμείς; Το Εμείς είναι η Ομάδα και η λογική της Ομάδας είναι το καθένα από τα μέλη της να αναλαμβάνει και να διεκπεραιώνει μία εργασία. 

Ίσως στη χώρα μας δεν μαθαίνουμε να λειτουργούμε σε ομάδες, αλλά να συγκεντρώνουμε όλες τις αρμοδιότητες πάνω σε μία μονάδα. Νομοτελειακά η μονάδα θα επιβαρυνθεί τόσο, ώστε θα καταρρεύσει και δεν θα καταφέρει τίποτα! Ενώ αν λειτουργούσαμε σε ομάδες, θα επιμερίζονταν οι ευθύνες και με μικρότερους και εφικτούς στόχους για τον καθένα θα μπορούσαμε να παραγάγουμε αποτέλεσμα.

***

Ας μιλήσουμε για το Στρες. Τι εννοούμε, αλήθεια, όταν χρησιμοποιούμε αυτό τον όρο; Είναι κάτι τόσο αρνητικό, τελικά;

Μία απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, μία επαγγελματική αποτυχία, μία απόλυση, ένας χωρισμός είναι από τα πράγματα που στην καθημερινότητά μας μας προκαλούν έντονο άγχος, κακή διάθεση, ανησυχία, φόβο. Όλο αυτό το συνονθύλευμα συναισθημάτων και σκέψεων θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως "στρες". Είναι όμως; Όταν κανείς είναι υγιής, άρα έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει την καθημερινότητα πιο εύκολα, πόσο στρες χρειάζεται να έχει και γιατί να έχει; Βέβαια, το στρες δεν είναι πάντα αρνητικό. Υπάρχει και το παραγωγικό στρες που μας κινητοποιεί να πραγματοποιούμε στόχους. Μην το ξεχνάμε!
Σαφέστατα ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας έχει δικαιολογημένα στρες. Πώς, όμως, μπορεί να το διαχειριστεί; Εκεί πρέπει να εστιάζουμε, πώς να λύνουμε το πρόβλημα. Υπάρχουν οι εξής τρόποι:

• να επικοινωνούμε, να είμαστε ενεργοί ακροατές, να αφουγκραζόμαστε το συνομιλητή μας, όχι μόνο να ακούμε τον ήχο της φωνής του
• να είμαστε πιο ευέλικτοι, να δεχόμαστε τις διαφορετικές απόψεις, μέσα από αυτές πάντα κερδίζουμε κάτι, να αλλάζουμε άποψη αν κρίνουμε ότι χρειάζεται
• να ρωτάμε για να καταλαβαίνουμε

Με αυτούς τους τρόπους το στρες μας μετατρέπεται σε ανταποδοτικό και παραγωγικό στρες, δε μας πνίγει πια. Αντιθέτως, μας δίνει δύναμη να προχωρήσουμε.

Μετά την ομιλία, δοκιμάσαμε μία τακτική αποσυμφόρησης. 

Καθίστε χαλαρά όπου σας βολεύει. Κλείστε τα μάτια σας και προσπαθήστε να θυμηθείτε μία ευτυχισμένη στιγμή. Μία στιγμή που νιώθατε όμορφα. Τώρα προσπαθήστε να πλησιάσετε τη στιγμή αυτή. Να μυρίσετε τα αρώματα, να δείτε τα χρώματα, να ακούσετε τους ήχους της. Χαλαρώστε μέσα σε αυτή τη στιγμή και μείνετε εκεί για 4 με 5 λεπτά κάθε μέρα. Ανοίξτε τα μάτια σας και πάρτε μια βαθιά ανάσα. 

Αν το κάνετε κάθε μέρα πρωί και βράδυ θα δίνετε χρόνο στον εαυτό σας , στο σώμα σας και στο μυαλό σας να χαλαρώνει, να ξεκουράζεται.

Δοκιμάστε το!