Interview I

Βάλε όρια και βγες μπροστά! 

Είναι η δική σου παράσταση!

29 μαρτιου 2018   ΤΗΣ JENNIFER POWELL  ΣΤΟ 

COLUMNS, SILVER LININGS 

Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου με γνώμονα πώς να ευχαριστώ τους άλλους. Ξέφευγα εύκολα με ένα "ναι" σε όλα από παιδί. "Να ευχαριστούμε τους άλλους για να μας ευχαριστούν κι εκείνοι" , λέμε. Περνώντας τα χρόνια άρχισα να παραβλέπω τις δικές μου ανάγκες για να ικανοποιώ τις ανάγκες των άλλων. Με ευχαριστεί να βοηθάω και να προσφέρω, άθελά μου όμως αισθάνομαι κάποια πικρία που το κάνω από συνήθεια, γιατί έτσι έμαθα. Μου μοιάζει δύσκολο να διαχωρίσω την υποχρέωση από την επιθυμία. Δεν ήταν καθόλου φυσικό για μένα να λέω "όχι" και σίγουρα, μου συνέβη με μεγάλη δόση ενοχής από μέρους μου.Το χαρακτηριστικό αυτό έμοιαζε να ταιριάζει με τη δημόσια εικόνα μου  και το περιόριζα μόνο όταν γινόταν ενοχλητικό. Και πιστέψτε με, το έκανα αρκετά. Η ΠΣ και η εξέλιξή της λειτούργησε για εμένα σαν ένα φίλτρο που ξεχώριζε ό,τι έπρεπε να με απασχολεί. Όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν ανούσια, μια φλυαρία και μόνο. Το βάρος που κουβαλούσα ήταν κάτι αποκλειστικά δικό μου.Κάπως σαν να φοράς ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια. Χρειάστηκε κάποιος χρόνος να τα συνηθίσω και να νιώσω άνετα μέσα σε αυτά και στον καινούριο εαυτό μου που ανακάλυψα.
Η διάγνωσή μου με αποδέσμευσε από μία συνήθεια που είχα αφήσει πίσω μου για καιρό. Την κατάλληλη στιγμή έμαθα ξανά πώς να φροντίζω τον εαυτό μου. Και όχι μόνο αυτό. Παράλληλα, εστίασα σε πράγματα που πραγματικά αγαπώ: να γράφω, να προσφέρω εθελοντική εργασία και να συναναστρέφομαι πιο πολύ φίλους και συγγενείς. Είμαι δοτικός άνθρωπος, γενικά. Με χαροποιεί τόσο πολύ να προσφέρω! Αυτό που μου άλλαξε τη ζωή ήταν ότι άρχισα να αντιλαμβάνομαι πώς να χρησιμοποιώ αυτό το χαρακτηριστικό μου και όχι να το αφήνω ανεκμετάλλευτο.Χρειάζεται χρόνο να εξελιχθεί κανείς, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεσαι και από μία ασθένεια που σου αλλάζει τη ζωή. Όπως ακριβώς αλλάζει η υγεία μου, έτσι χρειάζεται να προσαρμοστούν οι δυνατότητές μου και τα όριά μου. Η ασθένειά μου με ξάφνιασε αρκετά, αλλά δημιουργώντας όρια και προσπαθώντας να μείνω μέσα σε αυτά άλλαξε την αυτοπεποίθησή μου και τον τρόπο που έβλεπα τον εαυτό μου. Αυτό που λέω ακριβώς. Έχω τις αξίες μου και τις απόψεις μου και  σέβομαι τις απόψεις των άλλων και να μου αρέσει να βλέπω και νέες οπτικές. Δεν αισθάνομαι καμία υποχρέωση ή ανάγκη να αλλάξω τις δικές μου, όμως. Μπορεί να ακούγεται εξαιρετικά απλοϊκό, αλλά δεν ήμουν πάντα έτσι. Με τον ίδιο τρόπο μπορώ πια να λέω "όχι" και να αισθάνομαι καλά με αυτό. Δίνοντας από τον εαυτό μου στους άλλους και σε εκείνους που αγαπώ μου αφήνει μία αίσθηση ακεραιότητας. Η εσωτερική μου ανάγκη να ικανοποιώ τους γύρω μου μού επέτρεψε να διοχετεύω τη θετική μου ενέργεια σε εκείνους που επιλέγω.  Όσο κι αν θα ήθελα να κάνω ακόμα περισσότερα, η κόπωση και ο πόνος από μόνα τους θέτουν ένα όριο μέχρι πόσα μπορώ.Πρόσφατα χρειάστηκε να αφήσω πίσω κάποιες από τις υποχρεώσεις μου για τη διάσωση του golden retriever που είμαι εθελόντρια. Καταπιάστηκα με ό,τι είχα να κάνω για βδομάδες μέχρι που μου επέτρεψα να χαλαρώσω. Για να είμαστε καλά με την ΠΣ είναι απαραίτητο να μας δίνουμε την ευκαιρία να φροντίζουμε για τις ανάγκες μας. Δεν υπάρχει άλλη λύση.Λάμπουμε περισσότερο όταν η φλόγα μας είναι δυνατή και γι αυτό χρειάζεται να φροντίζουμε τον εαυτό μας, να τον προστατεύουμε. Όταν μία φλόγα ανάψει, θα παραμείνει αναμμένη όσο την κρατάμε ζωντανή!