Είναι εύκολο; Και πόσο; 
Φοβάμαι ότι αν δε σταματήσεις να τα καταφέρνεις, κανένας δε θα αντιληφθεί πόσο δύσκολο είναι αυτό που κάνεις. Αν δε σταματήσεις να χαμογελάς όσο πονάς, κανένας δε θα καταλάβει ποτέ πόσο προσπαθείς. Θα μου πεις και αν σταματήσεις; Αν σταματήσεις θα γίνει κάτι; Το μόνο που θα γίνει είναι να χρειαστεί να κάνεις πάλι εσύ όσα θα έκανες σήμερα, αύριο. Γιατί στα μάτια των ανθρώπων όσο χαμογελάς και όσο στέκεσαι όρθιος, δεν έχεις κανένα πρόβλημα...ακόμα κι αν δεν έχεις κουράγιο να πατήσεις ένα κουμπί, ακόμα κι όταν κρατάς τη λίστα  με τα ψώνια και δεν καταλαβαίνεις τι γράφεις, ακόμα κι αν το να κάνεις μπάνιο σου μοιάζει βουνό, ακόμα κι αν όλα γύρω σου καταρρέουν, αλλά εσύ στέκεσαι. Δεν ξέρω, πραγματικά, αν κανείς μπορεί ποτέ να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι αυτό που νιώθεις, πόσο ψυχοφθόρο είναι να χρειάζεται να εξηγείς διαρκώς γιατί δεν είσαι σε ένα αμαξίδιο, άλλωστε, μια χαρά είσαι, δεν είσαι ενδεικτικό παράδειγμα ασθενή με σκλήρυνση. Όχι, δεν είσαι, αλλά μόνο εσύ ξέρεις πώς δουλεύεις καθημερινά με τον ίδιο σου τον εαυτό για να είσαι έτσι. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πώς τρέμουν τα δάχτυλά σου όταν χρειάζεσαι ένα κουτάλι και με πόση ευκολία σου πέφτει.Κανένας δεν μπορεί να νιώσει πως δεν θέλεις να σε πάρει τηλέφωνο, δεν αντέχεις να ακούς φωνές, δε διαβάζεις μνμ. Δεν μπορεί να κάνει κάτι, γιατί τελικά σε επιβαρύνει αντί να σε βοηθάει. Κανένας, ούτε καν συνασθενής, δεν μπορεί να ξέρει πώς είναι να έχεις να παλέψεις και με τα καθημερινά έξοδα που σε επιβαρύνουν και πόσο δύσκολο μπορεί να είναι όταν είσαι ένας. Όταν εσύ πονάς, εσύ πρέπει να σε βοηθήσεις, εσύ να σε φροντίσεις. Κανένας. 
Σου μοιάζει τόσο εύκολο τώρα;