Interview I

Αναρωτιόμαστε όλοι μας πώς στα κομμάτια θα θεραπευτεί αυτή η σκλήρυνση...Θα σας πω κάποιες σκέψεις μου. Ας δεχτούμε ότι όπως όλες οι ασθένειες, είναι και η σκλήρυνση ψυχοσωματική. (Ingrid Olbricht, "Alles psychisch"). Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι κάτι πήγαινε στραβά μέσα μας, εκεί που μόνο εμείς ακουμπάμε, εκεί που συχνά αποφεύγουμε να αγγίξουμε κι οι ίδιοι, στην ψυχή μας. Τι να είναι αυτό; Να είναι οι επιταγές της κοινωνίας; Η ανευθυνότητα των γύρω μας που εμείς σωματοποιήσαμε σε βαριά ευθύνη, χωρίς να είναι δική μας; Η διατροφή μας; Οι κακές συνήθειες, όπως το αλκοόλ και το κάπνισμα; Να είναι τα βουβά μας δάκρυα κάθε φορά που βλέπαμε πόλεις να καταστρέφονται και ζωές να χάνονται, παιδιά να πεινούν; Να μην αντέχουμε άλλο αυτή την ψεύτικη και ντυμένη με δήθεν καθωσπρεπισμό κοινωνία; Χμ...έλα όμως που είμαστε κι εμείς κομμάτι αυτής της κοινωνίας. Έλα όμως που όλα αυτά συνέβησαν με τη συγκατάθεσή μας, όταν επιλέγαμε να υποταγούμε σε ό,τι μας πνίγει και να καταπιούμε ό,τι μας πλήγωνε βαθιά. Και αλήθεια, από όταν συναντηθήκαμε με τη σκλήρυνση, τι πραγματικά κάναμε να αλλάξουμε όλα αυτά;; Μήπως οι επιταγές της κοινωνίας και της τόσο ύπουλα βίαιης ελληνικής οικογένειας δε μας έσπρωξαν να το κρύβουμε ή να σκύβουμε το κεφάλι, όσο εκείνοι το έπαιζαν ήρωες, ζώντας το δράμα του άρρωστου παιδιού ή συγγενή; Χαχαχα Πόση υποκρισία! Μήπως, τελικά, ποτέ δε διεκδικήσαμε το χώρο μας και το χρόνο μας; Μήπως όλα αυτά τα κάναμε μόνοι μας στον εαυτό μας; (αυτο-άνοσο δε λέμε;) Μήπως χρειάζεται να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, να τον μαθαίνουμε κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη φορά, να αλλάξουμε συνήθειες, να αλλάξουμε ακόμα και παρέες ή τρόπο ζωής; Να κάνουμε συνήθεια το να φροντίζουμε τον εαυτό μας; Σκεφτείτε το....Σκόρπιες σκέψεις είναι, αλλά αν αυτή είναι η λύση; Αν δε χρειαζόμαστε θαυματουργά φάρμακα, αλλά δύναμη και σθένος να γίνουμε αυτό για το οποίο προοριζόμαστε και όχι αυτό που βολεύει τους γύρω μας;