29 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2018

της DEBI WILSON

Από την αρχή της ΠΣ ήμουν υποψιασμένη ότι αυτό που ονομάζουμε άγχος και ανησυχία θα ήταν μεγάλο, μην πω καταστροφικό, πρόβλημα για το σώμα μου. Σε καμία περίπτωση δεν αισθάνεται κανείς άνετα όταν κατακλύζεται από ανησυχία και αγωνία, είτε έχει μια χρόνια ασθένεια είτε όχι.

Το προηγούμενο σαββατοκύριακο κηδέψα το σύζυγό μου.  Όπως φαντάζεστε με την ασθένειά του και όλα αυτά ήμουν σε υπερδιέγερση. Ανέβηκε η πίεσή μου, έκλεισα ήδη ραντεβού σε καρδιολόγο, αυξήθηκαν οι σφυγμοί μου και μαζί με αυτά και η κόπωση.

Όταν ανησυχώ υπερβολικά, αυτό έχει αντίκτυπο και στις σκέψεις μου. Μου είναι δύσκολο να αποφασίζω για κάτι, ακόμα και για το πιο απλό, όπως για το τι θα φορέσω. Η αίσθηση και μόνο του άγχους καταβάλλει τα πόδια μου. Σκεφτείτε ότι την ημέρα της κηδείας, από το άγχος μου δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου και αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω αμαξίδιο για να εμφανιστώ.

Νομίζω ότι πλήρωσα το τίμημα για την περσινή χρονιά, λοιπόν. Ο γιατρός μου, για καλή μου τύχη, είχε σίγουρα να μου προτείνει τρόπους να μειώσω το άγχος μου. Στο μεταξύ, όμως, εγώ έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω τι κάνουν άλλοι για αυτό ή τι συστήνεται για να καταπολεμήσω το στρες και το άγχος μου.

Με βοήθησε πολύ το ακόλουθο άρθρο με τίτλο “Anxiety in MS: Frequently Overlooked and Undetected” που δημοσιεύτηκε από την Εταιρεία Πολλαπλής Σκλήρυνσης στην Αμερική. Όπως αναφέρεται στο άρθρο αυτό, «Η έντονη ανησυχία ίσως είναι από τα πλέον επιβαρυντικά συμπτώματα της ΠΣ, και αυτό με το οποίο ασχολούμαστε λιγότερο. Δε μοιάζει να σχετίζεται με την πορεία της κλινικής εικόνας της νόσου, αλλά περισσότερο με τις αλλαγές στη ζωή του ασθενούς που προκύπτουν λόγω της νόσου. Αλλάζει η πραγματικότητα του ασθενή».

«Η ΠΣ είναι απρόβλεπτη και αυτό από μόνο του το κάνει εξαιρετικά δύσκολο να προγραμματίζει κανείς και να μπορεί να προβλέψει πώς θα είναι την επόμενη στιγμή», συνεχίζει το άρθρο. «Δεν μπορεί κανείς να ξέρει τι να κάνει με τη ζωή του. Αποτέλεσμα του απρόβλεπτου της ΠΣ  μπορεί να είναι το στρες και η ανησυχία».

Σύμφωνα με το άρθρο το 43% των ασθενών με ΠΣ αντιμετωπίζουν ένα στρεσογόνο γεγονός και η πλειοψηφία αυτού του αριθμού είναι γυναίκες. Πολλές περιπτώσεις οξείας ανησυχίας των ασθενών δεν θεραπεύονται, καθώς οι περισσότεροι γιατροί εστιάζουν στο σύμπτωμα και στην κινητικότητα, παραβλέποντας τις συναισθηματικές μεταβολές που προκαλεί η νόσος.

Τι μου πρότεινε ο γιατρός μου; Σωματική άσκηση, να τροποποιήσω τον τρόπο που σκέφτομαι και να διαχειριστώ τις φοβίες μου αποδομώντας τες. Να εκφράζω τα συναισθήματά μου σε κάθε περίπτωση, είτε μιλάμε για απώλεια είτε για ένα ευτυχές γεγονός. Ένας ειδικός ψυχικής υγείας θα μπορούσε να με βοηθήσει, όπως μου είπε ο γιατρός μου, και να εστιάσει περισσότερο στη συναισθηματική μου κατάσταση. Και εκείνος θα κρίνει αν χρειάζομαι και φαρμακευτική υποστήριξη.

Σίγουρα δεν θα απαλλαγώ μέσα σε μία μέρα από το άγχος μου, θα χρειαστεί κάποιος χρόνος να διαχειριστώ τις ανησυχίες και τους φόβους μου. Για μένα θα είναι μία πρόκληση να ζήσω χωρίς το σύζυγό μου, μία τεράστια αλλαγή. Ευτυχώς έχω πολλή υποστήριξη από τα παιδιά μου, την οικογένειά μου όλη! Θα τα καταφέρω στο τέλος! Θα χρησιμοποιήσω όποιες τεχνικές έχω και θα καταφέρω να νικήσω το στρες!

 

Το άρθρο αυτό με άγγιξε αρκετά, κυρίως λόγω των προσωπικών μου απωλειών μέσα στα χρόνια και ταυτίστηκα με τη γυναίκα αυτή αρκετά, σαν να την ένιωθα. Και κάπως έτσι πάει, αυτή είναι η ζωή, μια μάχη. Η παραίτηση δεν είναι αποδεκτή πρακτική. Είμαστε εδώ, ζούμε τώρα και μπορούμε τώρα ή δουλεύουμε για να μπορούμε αύριο! Δεν πρέπει να επιτρέπουμε στα γεγονότα να μας προσπερνούν.