Ισορροπώντας με την ΠΣ

14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018

ΤΟΥ MIKE KNIGHT 

από ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ COLUMNS, MS IN MOTION - A COLUMN BY MIKE KNIGHT.

Η βάδιση και η ισορροπία μοιάζουν να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ΠΣ, τουλάχιστον για μένα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν τον πρώτο λόγο στη ζωή μου μετά τη διάγνωσή μου το 2013. Έχω ξαναγράψει άρθρα σχετικά με τα προβλήματα ισορροπίας, αλλά όσο περνάει ο καιρός δεν μπορώ να πάψω να σκέφτομαι πώς θα καταφέρω να κρατήσω την ισορροπία μου. Έχω χωρίσει δύο κατηγορίες ισορροπίας: εκείνη με «ι» και εκείνη με «Ι», είμαι σχεδόν βέβαιος πως σχετίζονται οι δύο αυτές κατηγορίες μεταξύ τους.

Η κατηγορία «ι»

Στις αρχές του μήνα διάβασα την περίληψη των συμπερασμάτων από τα ευρήματα του 7^ου Διεθνούς Συμποσίου για την Πολλαπλή Σκλήρυνση σχετικά με τη βάδιση και την ισορροπία, που πραγματοποιήθηκε το Σεπτέμβριο του 2017 στο Πόρτλαντ. Μεταξύ των παρουσιάσεων του Συμποσίου ήταν και τα θετικά αποτελέσματα ενός  προγράμματος επανένταξης του αιθουσαίου με την ονομασία BEEMS (ασκήσεις ισορροπίας και όρασης για άτομα με ΠΣ). Το πρόγραμμα αυτό είναι ειδικά σχεδιασμένο για άτομα με ΠΣ και βελτίωσε την ισορροπία, τον ίλιγγο, την κόπωση και την ποιότητα ζωής των ασθενών, όπως αναφέρθηκε και από τους ερευνητές.

Σύμφωνα με τη National Multiple Sclerosis Society, τα προβλήματα βάδισης μπορεί να προκαλέσουν φοβία και άγχος για πιθανές πτώσεις ή για την εικόνα που έχουν οι άλλοι για τους ασθενείς, τους θεωρούν ανάπηρους. Πολλές φορές οδηγούν και στην κοινωνική απομόνωση. Με άλλα λόγια το πρόβλημα της ασταθούς βάδισης μπορεί από μόνο του να προκαλέσει έντονο στρες. Και το έντονο στρες είναι από μόνο του ένα σημάδια ότι ο ασθενής με ΠΣ μπορεί να οδηγηθεί στην κατάθλιψη. Και γιατί να μην οδηγηθεί;

Η ΠΣ με όλες τις αβεβαιότητες που προκαλεί, όλα τα «ίσως», «αν», «πιθανόν» προσθέτουν στην καθημερινή ανησυχία του ατόμου. Η διαρκώς αυξανόμενη αδυναμία να είναι κανείς ικανός να σταθεροποιήσει το βηματισμό του ή να συγκρατήσει το βάρος του όταν στέκεται ή περπατάει απλώς το υπογραμμίζει, εδώ κάπου μπαίνει και η διατήρηση της ισορροπίας μας.

Η κατηγορία «Ι»

Καθώς διάβαζα, έπεσα πάνω στο ακόλουθο άρθρο με τίτλο «Συμβουλές για να διώξετε το άγχος της ΠΣ, ένα σύμπτωμα που συχνά παραμελούμε». Το άρθρο είναι της Debby Wilson* και στην ουσία πραγματεύεται τις επιπτώσεις του έντονου στρες σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής της, μαζί με τους τρόπους που τη βοήθησαν να το διαχειριστεί.

Η Wilson αναφέρει ότι περίπου το 43% των ασθενών με ΠΣ βιώνουν υπέρμετρη ανησυχία και έντονο στρες εξαιτίας της ίδιας της ασθένειας. Παράλληλα, βασισμένη στο σχετικό άρθρο της Αμερικανικής Ένωσης για την ΠΣ, διαπιστώνει ότι οι ενδεδειγμένες μέθοδοι καταπολέμησης του στρες είναι η άσκηση, η αλλαγή του τρόπου σκέψης και η αποδόμηση των παραγόντων που μας προκαλούν φόβο, ώστε να τους εκλογικεύουμε. Εξίσου σημαντικό είναι η έκφραση των συναισθημάτων μας τη στιγμή που τα βιώνουμε. Σα λύση προτείνεται η ψυχοθεραπεία και η πιθανή συνταγογράφηση αγχολυτικών φαρμάκων.

Η Wilson στο άρθρο της συνεχίζει σημειώνοντας ότι το να μάθουμε να ελέγχουμε τις αντιδράσεις μας και να καθησυχάζουμε τον εαυτό μας θα μας επιτρέψει να βιώνουμε παραγωγικό άγχος και όχι το αρνητικό στρες που μας μπλοκάρει. Ταυτόχρονα, κάτι ακόμα που θα μπορούσε να μας βοηθήσει είναι να  ορίζουμε προτεραιότητες και να προγραμματίζουμε τις δραστηριότητές μας.

Όλα αυτά μοιάζουν με φιλοσοφικά και ρητορικά ερωτήματα για μένα. Ώρες ώρες, μάλιστα, μοιάζει σαν να προσεύχομαι στο Θεό να μου δώσει δύναμη να αλλάξω αυτά που δεν αλλάζουν!

Σίγουρα υπάρχει μία κοινή φιλοσοφία πίσω από όλες αυτές τις μεθόδους διαχείρισης του άγχους.

Πριν από μερικούς μήνες συνομίλησα με μία ψυχολόγο, η οποία έχει και η ίδια ΠΣ. Όπως μου είπε , «Έχοντας ΠΣ μοιάζει να με φέρνει 100 μέτρα πιο κοντά σε ό,τι συμβαίνει στη ζωή μου». Αυτό που εννοούσε ήταν ότι με την ΠΣ βιώνουμε ό,τι συμβαίνει  μέσα από γνωσιακές, σωματικές και συναισθηματικές ελλείψεις που μπορεί να μας έχουν προκληθεί λόγω της νόσου και γι αυτό τα βιώνουμε πολύ πιο έντονα.

Στην πραγματικότητα τα περισσότερα συμπτώματα της ΠΣ είναι ανεξέλεγκτα. Η ίδια η ΠΣ είναι μία έντονα προβληματική μίξη συμπτωμάτων που μας δημιουργεί αβεβαιότητα.  Ενώ σταδιακά κάθε μικρή απώλεια, ακόμα και αναμενόμενη, μας επιφορτίζει με επιπλέον άγχος και στρες..

Όμως είτε με την ΠΣ, είτε χωρίς αυτή, είναι τόσα πολλά αυτά που θα μας προκαλούσαν στρες στην καθημερινότητά μας και θα μας εξωθούσαν πέρα από τα όριά μας. Το κλειδί είναι να μάθουμε να τα αποδεχόμαστε και να εστιάζουμε στο πώς θα διατηρήσουμε τον έλεγχο στις αντιδράσεις μας και στο πώς μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που μας αγχώνει.

Και όλη αυτή η συνομιλία που είχα σε συνδυασμό με όσα έμαθα από το προηγούμενο άρθρο μου έμαθαν πολλά για τον έλεγχο του άγχους μου.

Όσο περνάει ο καιρός, τείνω να πιστεύω όλο και περισσότερο ότι αυτό είναι και το πιο σημαντικό.

*αναφέρεται στο άρθρο με τίτλο «Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου» που δημοσίευσα στις 14 Φεβρουαρίου.