Για δες!

Είναι δυο μέρες που δεν ανάρτησα νέο άρθρο και δεν είναι ότι δε βρήκα υλικό. Έχω ήδη 5 άρθρα προς μετάφραση. Ας πούμε ότι ο τρόμος στα δάχτυλά μου και η σύγχυση στο κεφάλι μου έχουν διαφορετική άποψη. Αισθάνομαι σαν πολτοποιημένη τομάτα που την πιέζουν να χωρέσει στη συσκευασία. Είμαι βέβαιη ότι καταλαβαίνετε τι λέω ;). 

Θέλω να κάνω τόσα πράγματα, έχω την καλύτερη διάθεση να τα κάνω. Και δεν είναι ότι δεν έχω ενέργεια. Έχω υπερβολική ενέργεια, ενέργεια που προχθές δε με άφησε να κλείσω μάτι. Και νόμιζα ότι αυτό το είχα αφήσει πίσω μου. Αλλά όχι, γιατί έχω και μια φίλη που θέλει να τη θυμάμαι πάντα, την έχετε κι εσείς και το ξέρετε. 

Αυτή την εβδομάδα συνάντησα δύο φορές τη φοβερή ατάκα "Μα γιατί να μη δουλεύεις, αφού είσαι καλά;", "Πώς περνάς το χρόνο σου χωρίς να δουλεύεις;". Είμαι σίγουρη ότι ήταν καλοπροαίρετες ερωτήσεις. Δεν είμαι σίγουρη ότι δεν έχω βαρεθεί να τις ακούω, όμως. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη αν οι άνθρωποι αυτοί σκέφτηκαν πόση προσπάθεια χρειάζεται να καταβάλλω καθημερινά για να βγω από το σπίτι μου χαμογελαστή και πόση ενέργεια δαπανώ για να σύρω το αριστερό μου πόδι τη μισή τουλάχιστον ημέρα. Και είναι κατανοητό, δεν έχω καμία απαίτηση να γνωρίζει κανείς κάτι που δε βιώνει. 

Και τώρα που το σκέφτομαι, ακόμα κι εγώ η ίδια απορώ με τους αναγραμματισμούς μου καθώς πληκτρολογώ ή μεταφράζω. Είναι και αστείο, ξέρεις. Ενώ έχεις της γνώση, έχεις τη θέληση, αλλά δεν έχεις πια την ίδια συγκέντρωση. Λες να γέρασα; Αστείο ακούγεται, ειδικά όταν σκέφτομαι ότι νιώθω λίγο μεγαλύτερη από 18. 

Το πιο δύσκολο σε αυτό το κομμάτι είναι ότι δεν μπορώ να αντέξω να βρίσκομαι με πολλά άτομα, δεν μπορώ να αντέξω το δυνατό θόρυβο και θέλω τόσο πολύ να βγω και να διασκεδάσω. Το έχω ανάγκη, το αξίζω, προσπαθώ τόσο πολύ κάθε μέρα! Με πιάνουν τα κλάματα στιγμές που βλέπω ότι δεν έχω το κουράγιο να το κάνω, θυμώνω τόσο με εμένα που επέτρεψα να έχω αδυναμίες! Αδυναμίες, λες και είναι έγκλημα ακούγεται καμιά φορά. Και αυτοτιμωρούμαι όταν οργίζομαι γιατί νιώθω ότι έχω κουραστεί και δεν μπορώ να ανταποκριθώ ούτε σε ένα τηλεφώνημα, ούτε σε μια συζήτηση. Δεν είμαι αντικοινωνική, ίσα ίσα. Είναι στιγμές που δε θέλω κανέναν, γιατί ξέρω ότι δεν μπορώ να ανταποκριθώ.

Δε με στενοχωρεί τόσο αυτό, όσο ότι ξεσπάω στον πρώτο άνθρωπο που με πλησιάζει, χωρίς να ευθύνεται για κάτι. Έχω κάνει μεγάλες προσπάθειες και έχω βελτιώσει πολλά στη συμπεριφορά μου, αλλά είναι κι αυτές οι στιγμές που δεν αντέχω ούτε τον εαυτό μου! 

Δώστε μου λίγο χρόνο, σύντομα θα επανέλθω με νέο μεταφρασμένο άρθρο! :) Προσωρινά χρειάζομαι λίγο χρόνο απόλυτα δικό μου :) 


Εις το επανιδείν !