Σήμερα είναι μία παράξενη ημέρα.
Ποτέ δεν είναι εύκολο να διαπιστώνεις ότι "χάνεις" λίγο ακόμα από εκείνο που ήσουν, λίγο ακόμα από όσα μπορούσες. Αυτόματα κοιτάζεις πίσω και αναζητάς να θυμηθείς, να κάνεις εικόνα εκείνο που κατάφερες, εκείνο που πάλεψες να έχεις και τελικά, εκείνο που δεν έχεις πια. 
Ποτέ δεν είναι ευχάριστο να αντιλαμβάνεσαι ότι όχι μόνο πέρασαν σχεδόν 20 χρόνια με την ΠΣ, αλλά κοντά της πέρασαν κι άλλα τόσα από εσένα. Πέρασαν, αλήθεια; Κι εγώ η ανόητη που πίστεψα ότι μπορώ...αλλά δεν μπορώ. 
Σίγουρα πιστεύω ότι πάντα υπάρχει το καλύτερο και είναι μπροστά μας, αλλά πώς θα είναι άραγε αυτό το καλύτερο;; Γιατί σίγουρα δεν θα είναι το καλύτερο που σκεφτόμουν. Αυτό το καλύτερο τελείωσε. Μέχρι εδώ φτάνει. Δεν έχει άλλο.
Πριν κάποια χρόνια το μπορούσες, το είχες σχεδόν. Μόνο που κάπου εκεί έπρεπε να κάνεις ό,τι κάνουν οι υπάκουοι εργάτες, να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων και να αφήσεις τον εαυτό σου στην άκρη.
Θα μου πεις ένα πόδι λιγότερο κάνει τόση διαφορά;; Όχι, δεν είναι το πόδι. Είναι ότι έκανες λάθος επιλογή όταν έπρεπε και εγκαταλείψεις τον εαυτό σου, αντί να τον σώσεις. Δεν μπορείς να τρέξεις όπως μπορούσες. Ε και; Δεν είναι και τόσο εύκολο να αισθάνεσαι ότι το ένα πόδι σέρνεται όταν εσύ νομίζεις ότι τρέχεις. Βέβαια θα μου πεις, "Στην περίπτωσή σου...". Ποια περίπτωσή μου;;; Στην περίπτωσή μου μακάρι να είχες καταφέρει τα μισά! Μακάρι να μπορούσες να πέφτεις και να σηκώνεσαι με την ευκολία που το κάνω τόσα χρόνια. Μη μου λες ποτέ ότι "είμαι πολύ καλά για την περίπτωσή μου!" 
Αν έμαθα κάτι τόσα χρόνια είναι ότι εγώ και μόνο εγώ χαράζω τα όριά μου, γιατί εγώ και μόνο εγώ προσαρμόζομαι διαρκώς. 
Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ. Όλοι μας νιώθουμε εξίσου παρείσακτοι και εξίσου ηγέτες, δεν είναι έτσι; 
Κάθε μέρα πρέπει να τελειώνει με ένα "Μπορώ και θέλω να μπορώ". Αλλιώς πώς, αλήθεια, θα ξεκινούσε η επόμενη;