Ζήσε σαν να ήταν η τελευταία σου μέρα

ΤηςCalie Wyatt—14 Μαρτίου 2018 

"Πάρε απόσταση από την κατάσταση και δες τη με ψυχραιμία και αυτοπεποίθηση. Και μετά...προχώρησε με χάρη μπροστά και μετουσίωσε τη σε κάτι όμορφο, ουσιαστικό και φτιάξε την έτσι ώστε να έχει νόημα!"  -Ralph Marston

Πριν από τρεις εβδομάδες δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τη μητέρα μου. Ξέρετε, ένα από αυτά τα τηλεφωνήματα που δε θέλεις πραγματικά να απαντήσεις, αλλά γνωρίζεις ότι είναι αναπόφευκτο κάποια μέρα να χρειαστεί.Με πήρε να με ενημερώσει ότι ο παππούς δεν ήταν καλά και έπρεπε να μείνει σε ίδρυμα. Εκεί του έδιναν μόλις 2 εβδομάδες ζωής. Έχουν περάσει ήδη 3 εβδομάδες και, με χαρά, σας λέω ότι ο παππούς μου, ή Πόππι όπως τον φωνάζω, αντέχει ακόμη! Ξέρουμε, όμως, ότι εκείνη η στιγμή πλησιάζει αναπόφευκτα. Και μόνο που το σκέφτομαι  αυτό το διάστημα, έχει αλλάξει την οπτική μου για τη ζωή. Είναι, αλήθεια, σκληρό να συνειδητοποιείς ότι ένα αγαπημένο σου πρόσωπο πλησιάζει στο τέλος της διαδρομής του. Σε πονάει με τέτοιο τρόπο που τίποτα άλλο δεν μπορεί να το κάνει.Εξίσου οδυνηρό και επιβαρυντικό είναι να βλέπεις και τους άλλους γύρω σου να πονούν το ίδιο με σένα. Τόσα πολλά συναισθήματα που σε διαπερνούν αυτές τις στιγμές. Σε κάνεις να συνειδητοποιείς το σοκ και την αβεβαιότητα του πόσο αναπόφευκτο γεγονός είναι ο θάνατος, η τελευταία στιγμή. Δεν είναι μόνο ο φόβος και ο θυμός, είναι οι ενοχές και οι τύψεις που νιώθεις και η όλη θλίψη που αισθάνεσαι συμπληρώνει την παλέτα των συναισθημάτων που συνοδεύουν ένα τέτοιο γεγονός.

Πονάει ακόμη

Έχω ήδη αποχαιρετήσει τον παππού μου. Του είπα ότι θα τα ξαναπούμε και μένω σχετικά κοντά σε εκείνον. Έχω κάπως συμφιλιωθεί με το γεγονός, αλλά με πονάει ακόμη. Με πονάει όλο αυτό που πρέπει να περάσει, με πονάει ότι θα αφήσει πίσω του τη γυναίκα του στα 53 της, την οικογένειά του κι είναι μόλις 77. Το ίδιο πονάει και τη γιαγιά μου, τη μητέρα μου και τις αδερφές της και όλους εμάς που είμαστε κοντά του. Με πονάει να ξέρω ότι την επόμενη φορά που θα πάω σπίτι του εκείνος δεν θα είναι εκεί, καθισμένος στην κουνιστή του καρέκλα να με χαιρετήσει, πονάει να ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να τον αγκαλιάσω ξανά, ότι δεν θα προλάβει να δει το γιο μου, το μεγάλο του εγγονό να μεγαλώνει και να αποκτά δισέγγονα. Είμαι ευγνώμων για τα χρόνια που του δόθηκαν να ζήσει, αλλά πάντα θα μου μοιάζει ότι έφυγε πολύ νωρίς. Είμαι εξίσου ευγνώμων για όσο χρόνο είχαμε μαζί, για τις όμορφες αναμνήσεις που δημιουργήσαμε. Να βλέπω κάποιον να φεύγει από τη ζωή μού έμαθε ότι η ζωή είναι μικρή και τίποτα δεν είναι δεδομένο, καμία μέρα. Εκεί που ζούσε κανονικά τη ζωή του, ξαφνικά του ανακοινώνουν ότι του μένει πολύ λίγος χρόνος ακόμη. Κάπως έτσι μου θύμισε στα 27 μου ότι θέλω να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου κάνοντας το καλύτερό μου. Κάπως έτσι το τραγούδησε κι ο Tim McGraw, “Live Like You Were Dying”?. Έτσι θέλω να ζήσω!
https://www.youtube.com/watch?v=JjRXGqRofE4

Πάρε τη ζωή όπως έρχεται

Η ζωή μου δεν είναι πάντα ευχάριστη, έχω αρκετές άσχημες μέρες. Υπάρχουν μέρες που αισθάνομαι ότι δεν έχω κάνει αρκετά ή τουλάχιστον, δεν έκανα το καλύτερό μου. Υπάρχουν και μέρες που πονάω και ξεσπάω γιατί αισθάνομαι ότι απέτυχα. Είναι κι εκείνες οι μέρες που με παίρνει από κάτω και λυπάμαι για τον εαυτό μου τον ίδιο. Άνθρωπος είμαι και δικαιούμαι να αισθάνομαι ανεπαρκής κάποιες στιγμές. Η κατάσταση αυτή μου θύμισε, όμως, ότι πρέπει να παίρνω κάθε μέρα όπως έρχεται και να προσπαθώ να εκτιμώ περισσότερα τα μικρά πραγματάκια της ζωής. Θέλω να αδράξω τη μέρα, να κάνω ό,τι μπορώ να απολαμβάνω τις στιγμές της καθημερινότητας, όσο ίδιες και να μοιάζουν. Όχι απλώς να τις απολαύσω, αλλά να τις ζω ουσιαστικά, να εκτιμώ αληθινά τους ανθρώπους στη ζωή μου. Είναι τόσο αλήθεια ότι οι μέρες μοιάζουν ατελείωτες, αλλά η ζωή είναι τόσο μικρή. Τα χρόνια μοιάζουν να πετούν και θέλω να όταν σκέφτομαι τα χρόνια που πέρασαν να ξέρω ότι τα έζησα στον απόλυτο βαθμό.

Κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς

Δεν θα ήθελα η ΠΣ και όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζω με την υγεία μου να με εμποδίσει να ζήσω τη ζωή μου όπως επιθυμώ. Σίγουρα η κόπωση και πρόσκαιρα θεματάκια που προκύπτουν μπορεί κάποιες μέρες να με καθυστερούν. Αλλά δεν πειράζει. Τις ημέρες που νιώθω καλά, όμως, θέλω να τις ζω στο τέρμα! Μοιάζει εντυπωσιακό πώς είναι δυνατόν ακόμη και ο θάνατος και η θλίψη να μας θυμίζουν την ομορφιά της ζωής. Σημαίνει κάτι για το "καλό" που εμπεριέχεται στη ζωή, ενάντια στο "κακό" αυτού του κόσμου. Η κοινωνία μπορεί να μας απογοητεύει, η ίδια η ασθένεια μπορεί να μας πτοεί, αλλά κάθε μέρα μας δίνεται μία καινούρια ευκαιρία! Σκοπεύω να εκμεταλλευτώ κάθε μέρα και κάθε ευκαιρία που μου δίνεται και όσο κι αν μερικές μέρες δεν το καταφέρνω, θα ξέρω ότι εγώ θα κάνω το καλύτερο που μπορώ! Αυτό άλλωστε δεν  κάνουμε όλοι; Υπάρχουν πάντα τρόποι να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο και ουσιαστικό, ακόμα και σε τέτοιες περιστάσεις, απλώς χρειάζεται να βρούμε τη δύναμη να το κάνουμε!