Το ταξίδι μου στο Λονδίνο...

Πριν από δυο εβδομάδες ταξίδεψα στο Λονδίνο με αφορμή το μαραθώνιο που διοργάνωναν, στον οποίο θα λάμβανε μέρος η τοπική κοινότητα ασθενών με μία ομάδα. Τα διακριτικά της ομάδας ήταν τα μωβ μπλουζάκια και σίγουρα το χαμόγελο και η διάθεση. Πού να ήξεραν ότι θα έτρεχαν με 26 βαθμούς και τον ήλιο να τους βάζει ακόμα ένα εμπόδιο...Άλλωστε ποιος φαντάζεται ήλιο και ζέστη όταν σκέφτεται το Λονδίνο; Κανένας μας, υποθέτω.
Να σας πω την αλήθεια ούτε εγώ πηγαίνοντας σκέφτηκα ότι θα καιγόμουν στο Λονδίνο περπατώντας 50 χλμ...βέβαια να περπατάς στο Λονδίνο είναι σκέτη απόλαυση! Τι να πρωτοπεί κανείς για τα ατελείωτα πάρκα, τους φαρδείς δρόμους, τους ευγενικούς ανθρώπους που παρά τη φημολογία σου χαμογελούν και αποδείχτηκαν πιο φιλόξενοι από εμάς... Συγχρόνως πολύ πιο πολιτισμένοι στο θέμα αναπηρία. Στα πεζοδρόμια χωράνε άνετα αμαξίδια, στο θέατρο επίσης, στις τουαλέτες επίσης και η έκπληξη; Υπάρχει η φωτογραφία ενός νεαρού σε όλα τα ΜΜΜ κρατώντας μία πινακίδα που γράφει "Δεν είναι όλες οι αναπηρίες ορατές, σε παρακαλώ, χρειάζομαι να καθίσω."....Πού να τολμήσει κανείς να το σκεφτεί αυτό εδώ;; Πού; Και ο δήμαρχος χορηγεί μπλε κάρτες με το σήμα αυτό σε όποιον τις δικαιούται! Δε θα ήταν μαγικό να μπορούσαμε κι εμείς να το λέμε;; Να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας να καθόμαστε, γιατί έχουμε παραπάρεση;; Ακόμα παραπέρα, δε θα ήταν θαύμα, σχεδόν, να μπορεί ένας νέος άνθρωπος με Πολλαπλή Σκλήρυνση μέσα στη ζέστη να ζητήσει να καθίσει σε ένα λεωφορείο και να σηκωθεί ο συνταξιούχος παππούς ή η κοτσονάτη γιαγιά που βγήκε για τη βόλτα της, χωρίς να χρειάζεται, για να μπορέσει αυτός ο άνθρωπος να καθίσει;;
Βέβαια, εδώ θίγεται ένα άλλο ζήτημα. Ζήτημα κατεστημένων αντιλήψεων και ηθικής. Ποιος, αλήθεια, καθορίζει την ηθική μας και σε ποιο βαθμό αυτή δεν θα έπρεπε να προσαρμόζεται στις συνθήκες; Είναι αλήθεια ότι οι νέοι άνθρωποι νοσούμε κατά κύριο λόγο. Οι νέοι άνθρωποι υποφέρουμε τα λάθη των σεβαστών προηγούμενων, στα οποία, φυσικά, συνηγορήσαμε σιωπώντας. Και ξαφνικά θυμόμαστε ότι δε φταίμε εμείς, ενώ εμείς φταίμε που ζούμε τη ζωή μας κατηγορώντας άλλους και δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη της ζωής μας. Εμείς που δε διαβάζουμε. Εμείς που δε μαθαίνουμε την ιστορία μας, εκείνη που δεν είναι αυτή που μας δίδαξαν και διδάσκουν.
Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση, ας επιστρέψω στο τι μου έκανε εντύπωση στο Λονδίνο.
Με εντυπωσίασε η ομοψυχία και η ομαδικότητα. Κάθε περιοχή έχει τον τοπικό σύλλογο μεν, αλλά όλοι οι σύλλογοι συνεργάζονται με τη μορφή κοινότητας πολεμώντας την ίδια ασθένεια! Δεν τσακώνονται, δεν αλληλοκαταγγέλονται, δε δραματοποιούν καταστάσεις. Δουλεύουν όλοι μαζί για ένα κοινό στόχο.  Πού να το μάθουμε εμείς αυτό; Εδώ έχουμε πιο πολλούς συλλόγους και προέδρους συλλόγων από ασθενείς σχεδόν...Κατάντια! Μπορεί να μένουμε δίπλα, να γνωριζόμαστε , να έχουμε κι οι δυο ΠΣ, αλλά αφού ανήκουμε σε διαφορετικούς συλλόγους να μη μιλάμε πια...Η βρετανική κοινότητα είναι η πιο ισχυρή με δυναμική παρουσία στο χώρο της έρευνας. Θα έπρεπε να παραδειγματιστούμε από αυτό! Έτσι θα βοηθήσουμε στην καταπολέμηση της ασθένειας! Όλοι μαζί!
Είναι δεδομένο, ότι οι οικονομικοί πόροι που διαθέτουν είναι περισσότεροι από αυτούς που διαθέτουμε εμείς στην Ελλάδα. Όμως εκεί είναι συνήθεια να ζητούν συνεχώς δωρεές για τους μαραθωνίους που διοργανώνουν και οι άνθρωποι έχουν την οικονομική δυνατότητα να προσφέρουν, κάτι που κάνουν εύκολα. Αυτό δεν τους κάνει να συνεργάζονται, η παιδεία τους τους έχει μάθει να δουλεύουν σε ομάδες, κάτι που εμείς δεν έχουμε μάθει. Εκεί θα έπρεπε να στοχεύουμε, να γίνουμε μία ενιαία ομάδα! Να μην υπάρχουν πρόσωπα, να υπάρχουμε ως εργάτες  που θα δουλεύουμε για έναν κοινό σκοπό: να βοηθήσουμε την έρευνα για τους επόμενους!
Να ξέρετε ότι τα επιδόματα εκεί εξίσου κόβονται, αλλά εκεί η αγορά εργασίας αποδέχεται τον ασθενή ως ισότιμα εργαζόμενο. Εκεί οι ασθενείς πληρώνουν οι ίδιοι τα φάρμακα και εξαιτίας του κόστους, προσπαθούν να καταπολεμούν με εναλλακτικές μεθόδους τα συμπτώματα. Αυτό δε συμβαίνει σε όλες τις περιοχές, αλλά κατά κύριο λόγο έτσι γίνεται. Η εξέταση των φακέλων μπορεί να διαρκέσει και 5 χρόνια για να εκδοθεί απόφαση για το επίδομα. Οπότε έχουμε περισσότερες παροχές στη χώρα μας και καλό θα ήταν να μην γκρινιάζουμε διαρκώς, αλλά να προσπαθούμε να μαθαίνουμε και να βελτιωνόμαστε.
Και κάπως έτσι κύλησαν 4 υπέροχες ημέρες στο Λονδίνο! Με ήλιο και περπάτημα και ναι, έπεσα και στο Λονδίνο, μη νομίζετε ότι το κάνω μόνο στην Ελλάδα χαχα Αλλά ξέρετε ότι μετά από κόπωση η ποδοκνημική δεν ανταποκρίνεται όπως θα έπρεπε....Έπεσα για να σηκωθώ και να σας θυμίσω ότι η ζωή είναι πολύ όμορφη για να της βάλουμε ταμπέλα και να γκρινιάζουμε ότι αδικηθήκαμε...Σηκωθείτε....αυτή είναι η ζωή! Να παλεύουμε για κάτι καλύτερο και να μην πάψουμε να προσπαθούμε γιατί πέφτουμε, αλλά να πεισμώνουμε και να προχωράμε μπροστά!