Υπάρχουν στιγμές που μοιάζω να μην κρατάω επαφή με τους άλλους...

του Devin Garlit · 4 Μαίου 2018      

• 
  

Πρόσφατα έλαβα ένα μήνυμα στο κινητό μου. Ήταν από μία κοπέλα που ρωτούσε κάτι σχετικά με ένα φίλο της που είχε ΠΣ, όπως εγώ. Η κοπέλα αυτή φαινόταν πραγματικά απογοητευμένη από το φίλο της όταν δεν απαντούσε γρήγορα στα μηνύματά της. Ο προβληματισμός της αφορούσε, κυρίως, μήπως είχε γίνει κάτι που δεν το είχε καταλάβει, μήπως είχε κάνει κάτι που είχε εξοργίσει το φίλο της. Για εκείνη αυτός θα έπρεπε να είναι ο λόγος που ο φίλος της με την ΠΣ δεν απαντούσε αρκετά γρήγορα. Προσπάθησα να της εξηγήσω ότι πιθανότατα δεν είναι αυτός ο λόγος, αλλά ότι θα έπρεπε να καταλάβει ότι για έναν άνθρωπο με ΠΣ δεν είναι πάντα εύκολο να απαντάει άμεσα για πολλούς λόγους. 

Ακόμα κι εγώ αισθάνομαι ένοχος που δεν απαντώ άμεσα

Μόλις τελειώσαμε τη συζήτηση άρχισα να αναρωτιέμαι πόσο άσχημα νιώθω κι εγώ όταν δεν απαντώ άμεσα.  Για να είμαι ειλικρινής, ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό που απέκτησα μετά την ΠΣ, να μην μπορώ, δηλαδή, να βγαίνω συχνά ή να απαντώ άμεσα σε φίλους, είναι και η αιτία που η ΠΣ μπορεί να κάνει τους φίλους ξένους. Και αν σκεφτούμε πόσους τρόπους διαθέτουμε πλέον να επικοινωνήσουμε, αυτό μοιάζει ανόητο. Η αλήθεια είναι ότι σε γενικές γραμμές αποφεύγω πια να μιλάω στο τηλέφωνο, αλλά και πάλι υπάρχουν τόσοι άλλοι τρόποι να κρατήσω επαφή. Μπορώ να στείλω μήνυμα, να τους βρω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τόσα άλλα. Με όλες αυτές τις επιλογές μοιάζει να μην έχω δικαιολογία...

Κόπωση, προβλήματα στη μνήμη και στο γνωσιακό κομμάτι

Παρά τις τόσες επιλογές που έχουμε πια να επικοινωνούμε, εγώ παραμένω πολύ κακός στο να επικοινωνώ τακτικά. Ένας από τους λόγους είναι σίγουρα η κόπωση. Για κάποιον ακούγεται σαν ανόητη δικαιολογία, σίγουρα. Όταν όμως έχεις γνωρίσει την κόπωση της ΠΣ, τότε μόνο μπορείς να καταλάβεις πόσο σημαντική αιτία είναι για να μην επικοινωνείς. Ώρες ώρες νιώθω το σώμα μου τόσο βαρύ και αδύναμο, που ακόμα και να πιάσω το τηλέφωνό μου μού μοιάζει άθλος.  Και αυτό σημαίνει ότι αποφεύγω να το κάνω...Αφήνοντας, όμως, κάτι τόσο "μικρό" πίσω, είναι απλώς η αρχής της αλυσίδας που ακολουθείται από γνωσιακά ζητήματα. Αν δεν κάνω κάτι εκείνη τη στιγμή, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος ότι θα το θυμάμαι αργότερα και θα το κάνω. Και δεν το ξεχνάω επειδή δε με νοιάζει, αλλά γιατί απλώς το ξεχνάω. Βλέπετε είναι και το ζήτημα της μνήμης. Πόσο θα ήθελα να μπορούσαν οι άλλοι να με καταλάβουν! Καλώς ή κακώς, το μυαλό μου δε λειτουργεί όπως θα έπρεπε, ακόμα κι όταν αυτό δε φαίνεται.

Υπονομεύοντας τον ίδιο μου τον εαυτό

Δεν είναι πάντα μόνο ένα πρόβλημα που με εμποδίζει να κρατάω επαφή. Είναι ένας καταιγιστικός συνδυασμός. Και πάνω από όλα αυτά, είναι και εκείνες οι στιγμές που τελικά καταφέρνω να απαντήσω, άλλη μία εξουθενωτική διαδικασία. Βλέπετε εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιώ πόσα ξέχασα και νιώθω απίστευτα άσχημα.  Ακόμα κι όταν υπάρχει μία εύλογη δικαιολογία, είναι αρκετά εξευτελιστικό από μόνο του να ξεχνάω και να μένω να αναρωτιέμαι αν καταλαβαίνουν ότι δεν το κάνω επίτηδες. Μετά, υπονομεύω άλλο λίγο τον εαυτό μου αποφεύγοντας να επικοινωνήσω για ακόμα μεγαλύτερο διάστημα από την ντροπή μου. Ακόμα κι ο πιο συγκαταβατικός φίλος, κάποια στιγμή δεν το αντέχει άλλο. Μπορεί να αρχίσουν οι φίλοι να είναι επικριτικοί απέναντί μας, γιατί έχουν την αίσθηση ότι δε νοιαζόμαστε πια για αυτούς. Συχνό φαινόμενο, αν και τραγικό για εμάς που έχουμε ΠΣ. Και αναμφισβήτητα, ένα φαινόμενο που οδηγεί στη διακοπή σχέσεων.

Προσπαθώντας να βελτιωθώ

Έτσι, λοιπόν, προσπαθώ να βελτιώσω τις επικοινωνιακές μου ικανότητες και να έχω πιο συχνή επαφή με τους δικούς μου ανθρώπους. Νομίζω πώς προσπαθώντας να είμαι σε εγρήγορση, με βοηθάει να γίνω καλύτερος σε αυτό. Για παράδειγμα, έχοντας το τηλέφωνο δίπλα μου ή βάζοντας υπενθυμίσεις είναι κάτι σημαντικό. Σημειώνω με αστεράκι όσα δεν έχω διαβάσει ή δεν έχω κάνει κι αυτό έχει αποδειχθεί εξίσου βοηθητικό. Τις μέρες που αισθάνομαι καλά, προσπαθώ να καλύψω το χαμένο έδαφος κρατώντας επαφή με όποιον τρόπο επικοινωνίας μπορώ. Παρά τις προσπάθειές μου, ξέρω καλά ότι και πάλι, κάτι χάνω. Ελπίζω, όμως, οι γύρω μου να δουν πόσο προσπαθώ και διαβάζοντας αυτές τις γραμμές να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι ότι δε νοιάζομαι. Νοιάζομαι και θα σας απαντήσω, λίγη υπομονή ζητάω να έχετε. Υπομονή και κατανόηση!

Ευχαριστώ που το διαβάσατε!!

Devin

(το άρθρο είναι από το Multiple Sclerosis.Net)