Καλημέρα!

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας κάτι πολύ καινούριο για μένα, κάτι συνηθισμένο τον τελευταίο καιρό και ευτυχώς. Σήμερα διοργανώνεται στην περιοχή μου Φιλανθρωπικός αγώνας στην Αγία Βαρβάρα Παλαιού Φαλήρου και, χωρίς να καταλάβω πώς, δήλωσα κι εγώ συμμετοχή...
Ούτε τα 3,5 χλμ μοιάζουν τόσο πολλά, αλλά σίγουρα ούτε και το 1,5χλμ όπου θα συμμετάσχω εγώ...Γιατί προέχει η ασφάλεια και η διαφύλαξη της καλής υγείας μου, ώστε και αύριο να μπορώ να είμαι εξίσου λειτουργική και δραστήρια, όπως με ξέρετε οι περισσότεροι ;).
Αν θα τα καταφέρω, δεν το γνωρίζω. Ήδη φρόντισα να απέχω δυο τρεις μέρες από τις υπόλοιπες υποχρεώσεις μου, για να εξοικονομήσω ενέργεια....Μεγάλο βήμα για εμένα να εξοικονομώ ενέργεια..Όπως οι περισσότεροι θα γνωρίζετε, αυτό είναι ένα μεγάλο ζητούμενο όταν ζεις με την ΠΣ. Πώς θα εξοικονομήσουμε ενέργεια και για την επόμενη ημέρα, μην πω για την επόμενη στιγμή...Πόσο μάλλον όταν όλα περνάνε μόνο από τα δικά σου χέρια, συμπεριλαμβανομένων μαγειρέματος, καθαριότητας σπιτιού, σεντόνια, πλύσιμο, ρούχα....και κάπου εκεί πού και πού αχνοφαίνεται και η ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου, που πώς θα τον βάλεις να συμμετέχει από τόσο νωρίς...θέλει χρόνο κι αυτό. 
Τελικά, όλα θέλουν χρόνο. Αλλά ας εστιάσουμε στον αγώνα ;). Στο εξωτερικό είναι πολύ συνηθισμένο οι άνθρωποι με ΠΣ να τρέχουν, ακόμα και μαραθωνίους. Στη χώρα μας, λόγω της απουσίας άσκησης από τη δεκαετία του '90 και μετά, ακόμα και ο περίπατος μέχρι το περίπτερο της γωνίας θεωρούταν άσκηση...Τραγικό! Τα τελευταία χρόνια, ευτυχώς, παρατηρείται μία στροφή στην άσκηση και την υγιεινή διατροφή, κάτι που επιφέρει και μία υπερβολική συσχέτιση με την εικόνα μας. Κυρίως , όμως, είναι ωφέλιμο για την υγεία μας!
Οι άνθρωποι με ΠΣ με τι δυνάμεις τρέχουν; Γιατί το κάνουν;; Είναι ο εύλογος προβληματισμός. Θα μοιραστώ τη σκέψη μου και είναι πάντα ευπρόσδεκτα τα σχόλιά σας, φυσικά.
Θα σας πω γιατί επέλεξα να ξεκινήσω να το κάνω εγώ. Παρόλο που για πολλά χρόνια με ενθουσίαζε η αίσθηση του αέρα στο πρόσωπό μου τρέχοντας, δεν το είχα τολμήσει ποτέ. Με την ΠΣ αν και κατάφερνα πολλές φορές να τρέχω πολύ, αλλά στο διάδρομο δυστυχώς μόνο, ήταν και οι άλλες στιγμές που το υπολειμματικό μου αριστερό πόδι δε συνεργαζόταν. Ξέρετε, ξαφνικά σερνόταν και εκεί κάπου σταματούσαν όλα. Οπότε για εμένα πρώτα και πάνω από όλα είναι μία μάχη με τον εαυτό μου, να του αποδείξω ότι ακόμα μπορεί! Να του διευρύνω τα όριά του, γιατί αν δεν προεκτείνεις μόνος σου τα όριά σου, δεν θα φτάσεις πουθενά. Αν εκεί που δεν μπορείς άλλο, δεν πιεστείς λίγο παραπάνω δε θα διαπιστώσεις ποτέ πόσο παραπάνω μπορείς. Ψυχαναγκασμός; Ίσως. Αλλά επειδή μου είναι απολύτως συνειδητό ότι έχω μία σοβαρή ασθένεια, που εγώ επέλεξα να την κάνω φίλη μου και αντί να την αφήνω έξω από το σπίτι μου, όπως προτείνεται λανθασμένα για εμένα, να ζήσω μαζί της, να της μάθω πώς θα προσαρμοστούμε και πώς θα συνεργαστούμε για να περνάμε καλά παρέα, λέω ας τη σπρώξω και λίγο παραπέρα ;) Μπορεί να μην κάνω ούτε 100μ, αλλά την επόμενη θα κάνω 101μ σίγουρα ;) Είναι η μάχη που δίνουμε όλοι μας με τον εαυτό μας, με το σώμα μας, να του αποδείξουμε ότι μπορεί ακόμα και με την ΠΣ! Και μόνο η αίσθηση ότι τρέχεις ενέχει την αυταξία της ηθικής ικανοποίησης ότι τα κατάφερες και πάλι, ότι πάλι ξεπέρασες τον εαυτό σου, ότι πάλι παραμένεις εσύ!

Το απόγευμα τα σπουδαία, λοιπόν. :) Θα σας πω, μάλλον αύριο πώς τα πήγαμε! Γιατί σε αυτό είμαστε όλοι μαζί :)