Καλημέρα!

Η αλήθεια είναι ότι ήδη δουλεύω ένα άρθρο σχετικά με την παιδική ΠΣ, αλλά τα γεγονότα μας προλαβαίνουν, συνήθως. 
Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την Πολλαπλή Σκλήρυνση. Με αφορμή αυτό. χθες και σήμερα ενημερώνεται ο κόσμος στο Σύνταγμα χθες και στο Μοναστηράκι σήμερα από συνασθενείς και τα συλλογικά μας όργανα. 
Χθες, λοιπόν, στημένο περίπτερο στο Σύνταγμα, δυνατότητα προσομοίωσης των συμπτωμάτων, εθελοντές και άνθρωποι που βοήθησαν να στηθεί όλο αυτό ήμασταν από το πρωί εκεί μοιράζοντας φυλλάδια.
Ήμουν κι εγώ εκεί. Από την αρχή, σχεδόν, μέχρι το τέλος, γι αυτό και σήμερα δε νιώθω τα πόδια μου, όπως καταλαβαίνετε. Και αν ήταν μία πιο εύκολη ημέρα θα πήγαινα στο Μοναστηράκι σήμερα να ξαναμοιράσω φυλλάδια, γιατί το σημαντικό είναι η ενημέρωση!
Παρατηρούσα τον κόσμο. Δεν μπορούσα να ξεχωρίσω αν ήταν ζωντανοί ή νεκροί. Περπατούσαν σαν να μη κινούνται, σαν να σέρνονται πάνω στην επιφάνεια. Καλογυαλισμένοι και στολισμένοι, με ψεύτικα χαμόγελα που έκρυβαν την απελπισία τους. Ακουστικά στα αυτιά, βήμα, άλλοτε γοργό, άλλοτε ράθυμο, βλέμμα απαθές. Μάτια άδεια, άψυχα, μάτια που δεν βλέπουν ούτε κοιτάζουν. Απλώς διακοσμούν το κεφάλι. Αδιαφορία να το πεις, ανοησία, απάθεια, πόνο, φόβο, απόγνωση;; Δεν ξέρω πώς να το πω, ξέρω ότι κάποια στιγμή βρέθηκα να δακρύζω από το τίποτα του κόσμου που ζω....Μεγαλύτερη ανταπόκριση βρήκα σε ανθρώπους μέσης ηλικίας, παρά σε νέους, αν και αυτούς κυνηγούσα πιο πολύ να ενημερώσω. 
Εντύπωση μου έκανε ένας άνθρωπος που ήρθε προς το τέλος και σε αυτό θα σταθώ. Ο νεαρός αυτός ήρθε με απορίες. Πρόθυμα συζήτησα μαζί του αρκετή ώρα και του εξήγησα ότι μπορεί να βιώσει έστω και εικονικά τα συμπτώματα. Μου εξήγησε ότι πρόκειται για τη γυναίκα του. Και με προθυμία, σχεδόν συγκινητική, φόρεσε τα ειδικά γυαλιά και ένιωσε με αυτό τον τρόπο πώς νιώθει εκείνη. Αφού σηκώθηκε με μάτια υγρά, σχεδόν αποσβολωμένο βλέμμα γεμάτο θαυμασμό, όμως, με κοίταξε και ρώτησε πώς είναι δυνατόν να νιώθω έτσι και να είμαι όρθια! Χαμογέλασα και του εξήγησα αρκετά πράγματα για την ΠΣ. Εκείνος όλο και με μεγαλύτερο θαυμασμό με ρωτούσε αν κι η γυναίκα του νιώθει έτσι. Εντυπωσιασμένος , πραγματικά, από τη δύναμη που έχει κανείς ζώντας με την ΠΣ....Αφού αγκαλιαστήκαμε μέσα σε έντονα φορτισμένο συναισθηματικά κλίμα, αποχαιρετιστήκαμε και πήγε στη γυναίκα του με ένα τεράστιο δώρο: καταλάβαινε πόσο δυνατή είναι! 
Κι αν σας το διηγούμαι, είναι γιατί τέτοιους ανθρώπους θα έπρεπε να αναζητάτε στη ζωή σας, να νοιάζονται αληθινά να νιώσουν όσα νιώθετε. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μας αγαπούν ουσιαστικά και μόνο εκείνοι μπορούν να στέκονται δίπλα μας! Και χίλια μπράβο σε αυτόν τον άνθρωπο, γιατί χρειάζεται θάρρος, αγάπη, ενσυναίσθηση για να θέλεις να φτάσεις εκεί που ο άλλος κρύβει την πληγή του και να τη θεραπεύσεις.
Μακάρι τέτοιες ενημερωτικές εκδηλώσεις να γίνονταν πιο τακτικά, μακάρι να μοιράζαμε φυλλάδια κάθε μέρα, μέχρι να μην υπάρχει ένας άνθρωπος που δε θα γνωρίζει τι είναι η ΠΣ. Γιατί η γνώση είναι η δύναμή μας! Και γιατί όσο κι αν μας τρομάζει η πληροφορία, τόσο πιο επιτακτικό είναι να την αποκτήσουμε. Μόνο η ενημέρωση καταπολεμάει το φόβο.
Να ενημερωθείτε και σήμερα στο Μοναστηράκι από τους συνασθενείς μας!!!