Η αλήθεια είναι ότι έχω ήδη τρία άρθρα που έχω επιλέξει και έχω ξεκινήσει να τα δουλεύω. Αλλά κάπου εκεί το άγχος, θέλεις η σύγχυση, που άλλα διαβάζω και άλλα καταλαβαίνω...το μονίμως απρόβλεπτο αριστερό μου πόδι, λίγος ίλιγγος πού και πού και η συναισθηματική μου υπερχείλιση έχουν αποδειχτεί ισχυρό εμπόδιο για μένα. 

Δεν είναι ότι δεν ασχολούμαι πια με το ιστολόγιο, είναι ότι έχουν συμβεί διάφορα και μαζεμένα στρεσογόνα περιστατικά, όπως μία κακότροπη, αγενής νευρολόγος από τα ΚΕΠΑ της Παρασκευής που πέρασα για πολλοστή φορά. Πήγα μόνη μου, έχω να σου πω, και είμαι υπερήφανη για αυτό. Χωρίς αμαξίδιο και λοιπά τερτίπια, εγώ και η αλήθεια μου. Μία σκλήρυνση άκρως επιθετική, μία σκλήρυνση που μου διέκοψε τη ζωή πολλές φορές και που πια είμαστε φίλες και όσο σκληρή είμαι εγώ με τον εαυτό μου, άλλο τόσο είναι και εκείνη μαζί μου. Ένας ακόμη χωρισμός, άκρως ικανοποιητικός από άποψη εγωισμού, αλλά τόσο εξοντωτικός συναισθηματικά που..απλώς πονάει και ξέρεις, τι θα πει αυτό για τη σκλήρυνση...βούτυρο στο ψωμί της.

Δε με τρομάζει τίποτα, μόνο ένα. Το μυαλό μου. Αν φτάσω στο σημείο να μη λειτουργεί το μυαλό μου, σου δίνω δικαίωμα να με πυροβολήσεις. Στη ζωή μου δεν είχα ποτέ τίποτε άλλο πέρα από ένα πολύ δυνατό μυαλό. Φοβάμαι, όμως, ότι έχει αρχίσει και με εγκαταλείπει. Το ξέρω ότι η σκλήρυνση μου έχει δημιουργήσει βλάβες στο γνωσιακό κομμάτι. Και τη διατροφή μου προσέχω, και γυμνάζομαι, και βιταμίνη Β παίρνω και προσπαθώ να κοιμάμαι καλά, αλλά μοιάζει αδύνατο να το μαζέψω. Και δεν στο κρύβω ότι με τρομάζει πολύ. Με τρόμαξε πολύ που μπήκα στο ταξί και κοιτούσα τον οδηγό, αλλά δεν ήξερα να του πω πού θέλω να πάω. Με τρόμαξε ακόμα περισσότερο όταν άνοιξα την πόρτα μου και βγήκα έξω χωρίς να ξέρω ακριβώς πού πηγαίνω. Όταν κατέληξα στο μικροβιολογικό και δεν έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα μου. Γύρισα πίσω και ξέσπασα σε κλάματα. Γύρισα στο άδειο μου σπίτι, μόνη μου ζω άλλωστε, και έπεσα στον καναπέ κλαίγοντας. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι θα κλονιζόταν το μοναδικό χαρακτηριστικό που είχα από παιδί: το μυαλό μου.

Και δε σου κρύβω ότι φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως κάποια στιγμή περάσω το δρόμο και δε σκεφτώ να κοιτάξω. Μήπως εκεί τελειώσουν όλα. Δε σου κρύβω ότι φοβάμαι ότι θα χρειάζομαι βοήθεια, αλλά θα κοιτάω και οι λέξεις δε θα βγαίνουν από το στόμα μου. Φοβάμαι ότι θα με ρωτάς κι εγώ θα σε κοιτάζω, γιατί δε θα καταλαβαίνω τι μου λες. 

Αυτό είναι θεωρητικά κομμάτι της σκλήρυνσης. Είναι κάτι για το οποίο δεν ήμουν ποτέ προετοιμασμένη. Κι αυτό με τρομάζει ακόμα περισσότερο. Είμαι νέα ακόμα και δεν έχω πια την ίδια δύναμη, δεν έχω ούτε καν το ίδιο μυαλό. Και, τελικά, τι έχω; Εμένα. Και σε παρακαλώ να με καταλάβεις ότι θέλω, αλλά δεν μπορώ πια. Σε παρακαλώ να έχεις υπομονή, γιατί δυσκολεύομαι να κάνω συνειρμούς το ίδιο γρήγορα με πριν. Κι αν με δεις να είμαι σαν χαμένη μη μου μιλάς πολύ, μπλοκάρω. Κράτα με και δώσε μου χρόνο. Μετά από λίγο θυμάμαι. Σε  παρακαλώ, έχε υπομονή μαζί μου. Προσπαθώ, δεν τα καταφέρνω πάντα.