Σκέφτομαι ώρα πώς να ξεκινήσω αυτή την ανάρτηση. Βλέπετε, δεν έχει να κάνει με νέα θεραπεία ή κάποιο από τα συμπτώματά μας με τόσο άμεσο τρόπο. Θέλω να μοιραστώ κάτι άλλο. 
Ας λειτουργήσω πιο αφαιρετικά, λοιπόν.

Το Κόκκινο και το Άσπρο της Ελένης Στελλάτου
Μία συλλογή από 19 ασύμμετρα διηγήματα, κάθε ένα από τα οποία παγματεύονται τη φθορά του χρόνου, της ασθένειας από μία οπτική που σου αφήνει μία γλυκιά επίγευση ελπίδας.
19 ιστορίες ανθρώπων καθημερινών. 
Ένα βιβλίο που ξεφυλλίζοντάς το αναδίδεται το άρωμα της κανέλλας, ίσως γιατί αυτό ένιωσα εγώ στις σελίδες του. Για να είμαι σωστή το άρωμα της τσιχλόφουσκας φράουλα από το αντίστοιχο διήγημα με το αλογάκι ίσως να ήταν πιο ταιριαστό, αλλά είναι και πώς αρωματίζονται οι στιγμές μας.
Μια ζεστασιά, αφήγηση ιστοριών χωρίς υπερβολές, αλλά με μέτρο και ευγένεια, όπως ακριβώς είναι κι η συγγραφέας.
Το νερό λέγεται ότι είναι βασικό στοιχείο του βιβλίου. Άλλωστε η συγγραφέας κατοικεί σε μία πόλη γεμάτη νερό, το Λουτράκι. Είναι πολλά το νερό, όμως. Είναι λύτρωση, είναι ζωή. "Το νερό είναι πάντα εκεί, ακόμα κι όταν εμείς φύγουμε", όπως πολύ γλαφυρά είπε κι η ίδια η κυρία Στελλάτου στην παρουσίαση.
Στις σελίδες του εγώ στάθηκα στο πράσινο που υπάρχει σε κάθε ιστορία με έναν τρόπο. Στο κυπαρισσί, στο πράσινο της Σπάρτης, λογικό να ταυτιστώ λόγω της λακωνικής καταγωγής του πατέρα μου. 
Στο πράσινο της φύσης, στο ιαματικό νερό της λύτρωσης.
Στις εικόνες που σε ταξιδεύουν. Σαν να σου διηγείται ιστορίες η γιαγιά σου όσο εσύ είσαι κουλουριασμένη στην αγκαλιά της κι εκείνη κοιτάζει εκείνο το αόρατο αεροπλάνο και τα ταξίδια που θα έκανε μέσα σε αυτό.
Σε εκείνη την τσάντα με τα ψώνια και την αίσθηση της λύτρωσης όταν την άφηνε πίσω της. Εκείνη την "Τσάντα στον ήλιο".
Στον σιωπηλό κύριο που πάλευε να φυτρώσει χέρια στον αδερφό του ζωγραφίζοντάς τα και πετώντας τα στη θάλασσα, σάμπως θα ταξίδευαν και θα τον έφταναν.
Στο νεαρό που κάνοντας "Λουτροθεραπείες στο ηλιοβασίλεμα" είδε να εξαφανίζεται ο όγκος του.
Θα σταθώ σε μία φράση από το διήγημα που μας καλωσορίζει. Είναι "Ο μεγάλος περίπατος του Ευάγγελου Κ.". Θα σταθώ με το πώς τελειώνει το διήγημα αυτό. "Το μπαστούνι πέφτει με θόρυβο στο πλακόστρωτο, σκέφτεται ότι τα κάνουν πολύ γερά πια αυτά τα μπαστούνια.". Είναι προφανής ο συνειρμός μου με το δικό μου μπαστούνι που μερικές φορές χρησιμοποιώ, αλλά είδα την αισιοδοξία και την ελπίδα πίσω από τις λέξεις αυτές. Είναι δυνατό και γερό το μπαστούνι. Όπως δυνατά και γερά ήταν τα πόδια του δρομέα. Και ο Ευάγγελος Κ. και ο δρομέας προχωρούν, ζουν, "περπατούν" ο καθένας στο ρυθμό του, αλλά προχωρούν! Γιατί η ζωή προχωρά!
Δε θέλω να σας κουράσω με περιττά λόγια, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να γνωρίσετε, να νιώσετε. Γιατί ο καθένας από εσάς θα διαβάσει κάτι άλλο, θα αισθάνθει κάτι άλλο και μπορεί να μη μυρίσει την κανέλλα που μύρισα εγώ, μπορεί άνετα να κόψει γιασεμιά ή να οσφρηστεί λεμόνια.
Θα σας αφήσω με τις τελευταίες γραμμές του βιβλίου, ένα βιβλίο που κλείνει αφήνοντας έντονη την αίσθηση του ονείρου, της προσμονής για κάτι καλύτερο. 
"Θα τα έκαναν όλα αυτά ένα προς ένα αργότερα, πολύ αργότερα. Τώρα θα της έδινε κρυφά ένα μολύβι κάτω από το θρανίο για να μην καταλάβει κανείς ότι δεν είχε φέρει το δικό της."

Θέλω να ευχαριστήσω την κυρία Ελένη Στελλάτου για το χρόνο της, για όσα μοιραστήκαμε εκείνο το βραδάκι στο Booktalks όταν μας μιλούσε για το βιβλίο της. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ και πιστέψτε με, θα είναι χρόνος δαπανημένος με ουσία, αλήθεια και...κανέλλα 😉.