https://www.neurocenter.gr/adynamia-sta-podia.html

Ασθενείς δύο ταχυτήτων, μία νόσος, πολλές μορφές
Στοχευμένη η διάκριση ή η διάκριση είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου;

Φέτος η καμπάνια για την Πολλαπλή Σκλήρυνση αφορά στα αόρατα συμπτώματα, αφορά ουσιαστικά σε όλους εμάς που δεν χρησιμοποιούμε αμαξίδιο, είμαστε περιπατητικοί, αλλά νοσούμε εξίσου σοβαρά.
Αρχικά για να λέμε αλήθειες αυτή η μορφή της νόσου είναι η πλέον συνηθισμένη. Οι νεότεροι ασθενείς είναι κατά κύριο λόγο περιπατητικοί ή με μικρής έκτασης κινητική δυσκολία.
Όπως αναφέρεται και στον παραπάνω σύνδεσμο η παραπάρεση δεν σημαίνει αμαξίδιο, δεν σημαίνει δεν περπατάμε και επομένως χρειάζεται να σταματήσει το ψυχαναγκαστικό φαινόμενο με τα αμαξίδια που κατακλύζουν τα ΚΕΠΑ αναίτια, μιας και μάλλον κακό έχουν κάνει αυτές οι πρακτικές σε όλους τους ασθενείς, παρά καλό.
Τα συλλογικά όργανα σαφέστατα και επιδιώκουν να εκπροσωπήσουν όλους μας  με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Στην προσπάθειά τους αυτή αισθάνομαι ότι όλοι εμείς οι περιπατητικοί ασθενείς, εμείς που έχουμε ορθοκυστικές διαταραχές, οπτικές διαταραχές, παραπάρεση και δεν είναι εμφανές, είμαστε στο περιθώριο.
Η λογική είναι "Πώς θα διεκδικήσουμε επιδόματα, φυσικοθεραπείες αν περπατάτε και χαμογελάτε;". Ξεκάθαρα μεταπολεμικό κατάλοιπο άλλων γενεών, γι αυτό και είναι σημαντικό να προωθηθούν νέοι άνθρωποι στην εκπροσώπηση των ασθενών. Άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τη διάκριση από τους ίδιους τους συνασθενείς τους που είναι σε άλλη κατάσταση, κυρίως μεγαλύτερων ηλικικιών.Εκείνης της γενιάς που γαλουχήθηκε θεωρώντας ανάπηρο τον άνθρωπο χωρίς πόδια, εκείνο τον άνθρωπο του πολέμου, γιατί από τότε ισχύει η κείμενη νομοθεσία περί ποσοστών αναπηρίας και αυτό οφείλουμε να ζητήσουμε να αλλάξει!
Επειδή ένας νέος άνθρωπος ντύνεται και περιποιείται δεν επιλέγουμε  ούτε καν να τον ακούσουμε, γιατί έρχεται σε αντίθεση με τη μίζερη εικόνα του μεταπολεμικού ανθρώπου που είναι καθηλωμένος στο αμαξίδιο. Και φυσικά και φοβόμαστε την αλλαγή, την άλλη άποψη, κυρίως όταν αυτή είναι στοιχειοθετημένη.
Αυτό αποτελεί διάκριση, προφανώς χωρίς κακή πρόθεση, αλλά εξαιτίας στρεβλωμένης αντιμετώπισης.
Πώς μπορεί να εκπαιδευτεί μία κοινωνία να μας αποδέχεται και να μας εντάσσει στις δομές της, όταν δεν φωνάζουμε ότι σήμερα οι συνασθενείς μας είναι κατά κύριο λόγο περιπατητικοί, είναι χαρούμενοι γιατί φροντίζουν τον εαυτό τους,πονούν, αλλά το διαχειρίζονται και δεν είναι μίζεροι!
Πραγματικά είναι πολυπαραγοντικό το ζήτημα. Ευθύνεται η μιζέρια της παιδείας μας, η καχυποψία που με τόσα δήθεν αμαξίδια είναι και λογικό να διατηρείται, η έλλειψη παρρησίας από φόβο μήπως μας πουν ότι προσποιούμαστε.
Ας τους εξηγήσουμε με τη στάση μας ότι δεν προσποιούμαστε. Ότι η καθημερινότητα είναι ένας αγώνας με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ότι όταν το πόδι μας αρνηθεί να συνεργαστεί θα μείνουμε στη μέση της λεωφόρου χωρίς να μπορούμε να προχωρήσουμε και ότι αυτό συμβαίνει ξαφνικά. Ότι χρειαζόμαστε να είμαστε κοντά στην τουαλέτα, όχι μέσα στον ήλιο μεσημαριάτικα, ότι η κοινωνική μας ζωή δεν είναι πάντα η τυπική ζωή ενός νέου ανθρώπου. Ότι ακόμη και η απόλαυση της ερωτικής πράξης μπορεί να είναι θέμα για εμάς, αλλά όταν δεν αναφερόμαστε σε αυτό (ταμπού) απλώς δυσκολεύουμε την κατάσταση. Ότι αυτό που εσύ δεν βλέπεις είναι ο πόνος μου, είναι ότι μπορεί μία απλή λίστα για τα ψώνια να μου μοιάζει κινέζικα και να περιφέρομαι σαν χαζή μέσα στο σούπερ μάρκετ και...δεν είμαι καν 40 ακόμη. Ότι αγχώνομαι να μην επιβαρύνω άλλους, αλλά την ίδια στιγμή έχω ανάγκη την παρέα τους, την βοήθειά τους και την κατανόησή τους. Ότι όταν με κοιτάς και απευθύνεις αυτό το φοβερό "Δεν είσαι ίδια με την κοπέλα στο αμαξίδιο" με ακυρώνεις σαν άνθρωπο, με υποτιμάς σαν ασθενή και πια δεν σε εμπιστεύομαι.
Και ναι η διάκριση είναι στη φύση του ανθρώπου προσπαθώντας να ελέγξει με αυτό τον τρόπο αυτό που είναι μεγάλο και δεν ξέρει πώς να το χειριστεί.
Ας ακούσουμε, ας αφουγκραστούμε εκείνα τα μη ορατά συμπτώματα φέτος και ας μας γίνει βίωμα η ιδιαίτερη κατάσταση των ανθρώπων με προβλήματα υγείας. Δεν είμαστε αδύναμοι, δεν είμαστε ζητιάνοι, δεν προσποιούμαστε, απλώς ζούμε χωρίς να έχουμε την υγεία μας.