Κυριακή και θέλω να σας μιλήσω για τα αόρατα συμπτώματά μου, κάποια που αρκετοί από εμάς αντιμετωπίζουμε.

Η αλήθεια είναι ότι τέλη Ιουλίου πέρασα από μία γερή κρίση της νόσου με κινητικό πρόβλημα, αλλά υπήρξα τυχερή και το ξεπέρασα. Φυσικά φοβήθηκα προς στιγμήν, συγχρόνως χάρηκα. Κατάλαβα ότι έπρεπε να αλλάξω κάτι στη ζωή μου. Γιατί για μένα η ΠΣ είναι φίλη μου και με θυμάται, πια, μόνο όταν ξεφεύγω με κάποιο τρόπο.

Η κίνηση επανήλθε. Στην πορεία διαπιστώνω ότι έχουν μείνει κάποια υπολείμματα σε αθέατες πλευρές κινητικά. Το αριστερό πόδι, το από παλιά υπολειμματικό, μοιάζει να έχει χάσει δύναμη μαζί με το χέρι. Στην εκγύμναση μόνο εγώ αισθάνομαι τη διαφορά και ειλικρινά δεν με απασχολεί καθόλου αν φαίνεται, γιατί για όλους εμάς αυτό που δεν φαίνεται παραμένει ημιλειτουργικό και μας στοιχίζει, όσο κι αν εσείς δεν το βλέπετε. Γι αυτό μην σπεύδετε να πείτε πως άλλοι είναι χειρότερα,γιατί το χειρότερα στη νόσο αυτή είναι πολύ εξατομικευμένο. Γιατί όταν δεν μπορώ να καταλάβω τι έχω γράψει στο χαρτάκι πριν 5 λεπτά, όχι, για μένα δεν είναι κάτι καλό. Είναι κάτι που μπορούσα και δεν μπορώ. 

Χθες βράδυ διαπίστωσα ότι πια δεν μπορώ να συγχρονίσω τα πόδια μου όταν χορεύω. Και μ αρέσει τόσο να χορεύω! Δεν φαίνεται, εγώ όμως το αισθάνομαι ότι άλλα προσπαθώ να κάνω και άλλα κάνουν τα πόδια μου. Αλήθεια δεν φαίνεται, έτσι είναι, όμως. 

Ότι μία βραδιά χαράς και γλεντιού ακολουθείται από 1 εβδομάδα αποθεραπείας ήταν και παραμένει γεγονός, οπότε δεν μου είναι και ό,τι πιο εύκολο να ξενυχτήσω και να γιορτάσω με τον ίδιο τρόπο, αλλά η διάθεσή μου να το κάνω παραμένει! Και το κάνω στο μέτρο και με τον τρόπο που εγώ μπορώ. 

Κάποτε είναι καλό να καταλάβουμε ότι η μυική δύναμη δεν αλλάζει τον συντονισμό των άκρων, αυτός ελέγχεται από τα νεύρα και σε εμάς τα νεύρα δεν λειτουργούν σωστά. Οπότε όσο και να γυμνάζομαι, όσο και να εκτελώ με ακρίβεια ασκήσεις, όχι, δεν καθορίζω πάντα πώς κινούνται τα πόδια μου. 

Φυσικά και ναι φοράω τακούνια, με χάρη και το απολαμβάνω. Όταν μπορώ, όμως. Όχι πάντα. Και όταν δεν θα είμαι καλά, όχι, δεν θα με δεις να σέρνω το πόδι ή να κρατιέμαι από τοίχους. Θα κάτσω μέσα. Για να ξεκουράσω το σώμα μου και το μυαλό μου και να μπορώ να σηκωθώ στα τακούνια μου ξανά! 

Αυτή είναι η αλήθεια μου, εξίσου ξεχωριστή είναι και η αλήθεια του κάθε ανθρώπου με ΠΣ! Είμαστε διαφορετικοί, είμαστε ξεχωριστοί, όλοι μας παλεύουμε με το σώμα μας κάθε στιγμή όμως. 

Πάντα θα παλεύουμε, γιατί πάνω από όλα ζούμε!