BMI (Δείκτης Μάζας Σώματος) 32

των Dan και Jennifer Digmann

Και ναι, ο τίτλος του άρθρου είναι απλώς ο Δείκτης Μάζας του δικού μου σώματος! ΔΜΣ 32 που σημαίνει παχύσαρκος, πόσο κακόηχη λέξη ε; Παχύ-σαρκος....Δεν το νιώθετε κι εσείς ότι ακούγεται άσχημα; Μια ζωή ήμουν υπέρβαρος και οι τελευταίες μου εξετάσεις έδειξαν ότι, πλέον, είμαι παχύσαρκος. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα τα χρόνια σκεφτόμουν ότι, τουλάχιστον, είμαι υπέρβαρος και όχι παχύσαρκος! Αλλά να που έγινα!

Ο αγώνας μου με το βάρος

Σε παλαιότερα άρθρα μου έχω αναφερθεί στους αγώνες που έχω κάνει με το βάρος μου, συχνά με ενθαρρυντικές αποφωνήσεις του τύπου "Ναι, πάμε, μπορούμε να το καταφέρουμε" και τέτοια. Πρόσφατα, όμως, ανακάλυψα ότι δεν είναι και τόσο εύκολο. Αισθάνομαι, σχεδόν, σαν εθισμένος σε απεξάρτηση. Αυτή είναι η αλήθεια. Μιλώντας για εθισμό εννοώ την αδυναμία να ελέγξεις τι κάνεις, πώς χρησιμοποιείς κάτι σε βαθμό που καταλήγει επιβλαβές για εσένα τον ίδιο. Φοβάμαι ότι είμαι εθισμένος στο φαγητό. Αναρωτιέμαι διαρκώς πότε θα φάω ξανά. Τι θα φάω μετά; Πραγματικά απολαμβάνω το φαγητό υπερβολικά! Θα έλεγα ότι το φαγητό είναι η αδυναμία μου. Ζω με την Πολλαπλή Σκλήρυνση πάνω από τα μισά χρόνια της ζωής μου όμως και η λέξη "αδυναμία" δεν είναι κάτι που θα έλεγα ότι με χαρακτηρίζει.

Δεν είμαι μόνος μου, κοίτα γύρω σου στον κόσμο

Έτσι, αντί να αποκαλώ το φαγητό "αδυναμία" μου, επέλεξα να το ονομάζω την "παρόρμησή" μου. Πώς το ονομάζουμε μετράει, έτσι δεν είναι; Αλλά ούτε η "παρόρμηση" μοιάζει καλύτερη. Και τι είναι το φαγητό, τελικά; Μήπως είναι η παρηγοριά μου; Ο πόνος μου; Μία εσωτερική σύγκρουση; Ή μήπως, απλά, είναι ένα θέμα που έχω; Σίγουρα όχι μόνο εγώ. Κοίτα γύρω σου.  Δεν είμαι μόνο εγώ παχύσαρκος. Τα δεδομένα στις Η.Π.Α. δείχνουν ότι η παχυσαρκία στους ενήλικες αγγίζει το 42,4%. Σχεδόν η μισή χώρα είναι παχύσαρκη! Στο προσεχές μέλλον οδηγούμαστε σε κρίση παχυσαρκίας με τέτοια ποσοστά. Προσωπικά βρίσκω ένδειξη μελαγχολίας την παχυσαρκία και όπως λένε "η μελαγχολία θέλει παρέα" και τα στοιχεία δείχνουν ότι έχω παρέα. Αλλά γιατί, σκέφτομαι. Είναι τόσο νόστιμο το φαγητό; Ή μήπως έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε την υπερκατανάλωση θερμίδων για να διαχειριστούμε ό,τι μάς δυσκολεύει; Δεν έχω αποφασίσει ακόμη γιατί, όχι μόνο για την παχυσαρκία στη χώρα, αλλά για το δικό μου θέμα με την παχυσαρκία.

Δεν θα έπρεπε να καθορίζομαι από το βάρος μου

Νομίζω ότι χρειάζεται να τα καταφέρω. Να ακούω το σώμα μου. Να σκέφτομαι. Προσπαθούσα να βγάλω το φαγητό από το μυαλό μου και να απολαύσω ένα audiobook (βιβλίο σε μαγνητοφώνηση) και ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου ήταν λες και με χαστούκισε τόσο δυνατά με όσα έλεγε! Καθόμουν στο σαλόνι και ήταν οι ίδιες οι λέξεις της  Rachel Hollis που ηχούσαν μέσα μου σαν σουβλιά. Στο κεφάλαιο 17 του βιβλίου της "Girl, Wash Your Face" έγραφε εμφατικά ότι το βάρος δεν καθορίζει και δεν θα έπρεπε να καθορίζει έναν άνθρωπο. Επιτέλους, το είπε κάποιος! Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο! Και συνέχισε συμπληρώνοντας ότι μπορεί το σωματικό βάρος να μην μας καθορίζει, μας χαρακτηρίζει, όμως, το ενδιαφέρον που δείχνουμε για τον εαυτό μας και πώς φροντίζουμε το σώμα μας. Βαθυστόχαστο, θα έλεγα. Πάντα ήξερα ότι το βάρος μου δεν πρέπει να με καθορίζει, αλλά αυτό το κομμάτι της φροντίδας του σώματός μου πραγματικά με εντυπωσίασε. Σίγουρα αξίζει κάτι καλύτερο στο σώμα μου!

Αρκετή ζημιά κάνει η ΠΣ στο σώμα μου

Η μυελίνη που περιβάλλει τον εγκέφαλό μου και τη σπονδυλική μου στήλη έχει, σχεδόν, απογυμνωθεί. Το σώμα μου αξίζει να του φέρομαι καλύτερα. Είναι σημαντικό να το εκτιμώ. Είναι σημαντικό να τού δείξω ότι το σέβομαι. Σίγουρα δεν λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Τα πόδια, τα χέρια μου και η κύστη μου έχουν ζήσει καλύτερες μέρες, αλλά με αυτά τα δεδομένα το σώμα μου με χρειάζεται για να λειτουργεί όσο καλύτερα γίνεται. Η Rachel προσέθεσε έναν ακόμη παράγοντα με τον τρόπο της που θα με κάνει να το ξανασκεφτώ την επόμενη φορά που θα θέλω να ορμήσω στο φαγητό.

"Προσβάλλεις την ίδια σου την ψυχή αν συνεχίσεις να φέρεσαι τόσο άσχημα στο σώμα σου." Λες; Προσβάλλω την ψυχή  μου; Το σώμα μου; Ναι, ναι, δικά μου είναι και τα δύο. Ο χρόνος που περνάω μαζί τους είναι πολύτιμος. Το φαγητό, σίγουρα, είναι υπέροχο και λαχταριστό και διασκεδαστικό, αλλά δεν αξίζει όλες αυτές τις βλαβερές επιπτώσεις που μπορεί να επιφέρει.

Μπορεί αφού διαβάσετε όσα διηγούμαι να εντυπωθεί η κεντρική ιδέα στο μυαλό σας. Μου αξίζει κάτι καλύτερο. Μήπως αξίζει και σε εσάς; Μήπως κι εσείς παλεύετε; Αξίζει κάτι καλύτερο για το σώμα σας; Ίσως όλα αυτά να είναι απλώς τροφή για σκέψη, τροφή χωρίς θερμίδες!

το άρθρο βρίσκεται στον ακόλουθο σύνδεσμο
https://multiplesclerosis.net/living-with-ms/bmi-32?fbclid=IwAR3XBQoTUA_-GRpDLebKcHsQwY1cJpPQQqmo0KVlQDBYIdlSRyqWLUxZ-SY&utm_source=facebook.com&utm_medium=organic